Vlaamse vrienden, senioren in het bijzonder,

onderstaande tekst van enkele dagen oud, gepubliceerd op facebook, krijgt daar zo ’n positieve reacties dat u daar misschien ook iets aan heeft.

De reden voor de tekst was een bericht van een van de onzen die het samenzijn onder gelijkgezinde leeftijdsgenoten behoorlijk mist. 

Hartelijk,

“1941”

Een zoveelste studie van weer een universiteit toonde nog maar eens aan hoe zwaar en moeilijk de opgroeiende jongeren het hebben onder de geldende coronamaatregelen.

Ze missen hun vrienden, het shoppen, het samenzijn, het uitgaan… “Ervaringsdeskundigen” kregen een micro onder de neus gehouden, de camera’s draaiden, experten gaven op de kijkbuis wat commentaar.

Eentje dat bleef hangen was: “Als ik het alleen zitten op mijn kamer niet meer aankan dan ga ik wat bij mijn ouders beneden zitten, maar dat is toch niet hetzelfde.”

Ik ben een “laag opgeleide” en zou het niet durven om al die experten inzake emoties en verlatenheid en vereenzaming suggesties aan te reiken, maar moest ik niet zo’n onwetende zijn dan zou ik aan al die jonge verlatenen de mogelijkheid om eens een boek te ontlenen in een bibliotheek over, ik zeg maar iets: Napoleon, durven aanbevelen. Al was het maar om het juiste jaartal, nml 1815, te kunnen antwoorden bij “Waterloo” en niet, zoals onlangs een jonge deelneemster aan een populaire kijkbuisquiz: “1941”.

Ik verwijt deze sympathieke verschijning niet dat ze op “1941” gokte, want ’t is een kind van haar tijd en zal waarschijnlijk op school – die ze, schat ik, nog niet zo lang geleden verlaten heeft – misschien nooit over Waterloo hebben horen spreken.

Was geschiedenis een keuzevak? Ik weet het niet.

Het bevestigde alleen mijn vermoeden dat ons ooit zo geprezen onderwijs meer en meer “vakidioten” aflevert die ergens in uitblinken maar dat blinken gaat ten koste van algemene kennis of interesse. En wat maakt het uit of het nu 1815 dan wel 1941 was: saai was het zeker, alvast saaier dan “you tube”, “twitter” enz..

Maar eigenlijk wilde ik het helemaal niet over “1941” hebben (dat kwam zomaar bij me op) maar over het feit dat er, bij mijn weten, niet één studie al gevoerd is naar hoe het met de alleenstaande ouderen gesteld is.

Naar hen die vandaag zonder partner door het leven gaan, die zichzelf moeten behelpen, die hun (klein-)kinderen slechts op afstand mogen zien.

Natuurlijk, er is heel veel aandacht voor de omstandigheden waarin de hoogbejaarden in onze rusthuizen hun “mensenrechten worden geschonden” toch volgens een aan de uiers van de staat zogende ngo.

Mijn hoed af voor elke verzorgende, elke zorgkundige, elke vrijwilliger die in deze rusthuizen het beste van zichzelf geven voor onze eigen oudere mensen.

Zij hebben de bemoeienis van een gesubsidieerde ngo niet nodig, integendeel. Want al komt men dan sussen met “het beleid is verantwoordelijk”, elke verpleegster/verpleger, dokter tot de keukenhulp in een zorgcentrum ziet zich hierdoor als een concentratiekampbewaker.

Overbodige aandacht door de gesubsidieerde roeptoeters van de regimepers die, net zoals ze toch zo’n grote problemen zien bij de “vereenzaamde jeugd” (daar er zo weinig fysiek les gegeven wordt kan men niet gaan “spijbelen voor het klimaat”, weer een “angst” die men niet meer kan uiten…), die in dit rapport van een gesubsidieerde ngo de kans zag om aan tendentieuze duiding te doen.

Niet aan mij om het beleid van de Vlaamse regering te verdedigen (nogmaals, “een laag opgeleide”) maar ik sta wél achter het verplegend personeel.

Doch al die anderen senioren die in deze beperkende omstandigheden het bezoek van vrienden, vriendinnen, het samen een koffie gaan drinken of met gelijkgezinden eens lekker doorbomen over de stand van het land…die dat alles moeten missen, die halen de regimepers niet. En amper de sociale media, laten we eerlijk zijn.

We weten, als Seniorenforum Antwerpen, dat velen van jullie snakken naar een volgende ontmoeting en ook dat het kriebelt van goesting om aan de slag te gaan bij uw bestuursleden, juist omdat we jullie even hard missen als jullie ons.

We mogen echter geen valse hoop wekken: afwachten of we Kerstmis in familiekring kunnen beleven… wat we uiteindelijk zélf zullen uitmaken.

Ik roep normaal niet op tot “burgerlijke ongehoorzaamheid” doch “we zijn niet als knecht of slaaf geboren”.

Dirk van Onckelen

voorzitter Seniorenforum Antwerpen