Berichtje van de familie:

Lieve familie, vrienden en kennissen,

Het is met een bijzondere droefheid, met schurende pijn en schorre stem, dat we dit nieuws hier schrijven. Maar mijn man, ons vake, onze en jullie vriend is niet meer. Hij is gisteravond zonder pijn overleden. Hij leverde een Titanenstrijd. Maar zo sterk zijn geest was, zo op was zijn lichaam. Hij kreeg koorts, werd ziek en viel. Dat leidde tot een hartoperatie. Dat leidde twee weken later helaas tot het stilvallen van zijn sterke, grote, warme hart. Zijn hart kwam terug, de rest niet. De grote vriendelijke reus lag zo klein in dat ziekenhuisbed, gekluisterd aan een wirwar van draden. De fiere, intelligente, warme en trouwe man die hij was, was al weg. De zon scheen deze week. Maar wij zagen alleen de winterschaduwen op de Gentse gevels en kinderkopkes. We houden deze zin in gedachten, een wijsheid die hij zo vaak citeerde. Hij schreef de uitspraak toe aan Willem Van Oranje. Wij durven niets anders beweren. “Point n’est besoin d’espérer pour entreprendre, ni de réussir pour persévérer.” Het is niet nodig te hopen om te ondernemen, noch te slagen om te volharden. De liefde is zo groot, dat ze diep snijdt. We zullen hem nooit vergeten.

Mie-Jef, Jeroen, Isolde, Gorik en Hadewych. Zijn vrouw en kinderen. Cara en Thijs, zijn schoondochter en schoonzoon. Cal, Gaspard, Ernest en Evi. Zijn kleinkinderen.