Vlaamse vrienden, senioren,

het overlijden van Cyriel, lid en sterkhouder van onze stuurgroep, is nog te vers om over te gaan tot “de orde van de dag”. Wat valt erover te schrijven behalve dat een getal in de journaals op de kijkbuis plots een gezicht kreeg? Covid 19, een naam die op enkele dagen tijd van iets abstracts iets heel concreets werd.

We vragen begrip voor het feit dat wij, die wisten dat Cyriel opgenomen was in het ziekenhuis, dit niet eerder met u allen deelden. We hoopten dat vooral ongestoorde rust en de beste medische verzorging Cyriel konden behouden. Een hoop die in het begin gerechtvaardigd was. Toen het anders liep, ging het snel. Cyriel heeft echter wel geweten dat we met hem meeleefden, voor hem duimden, voor hem baden…

We danken jullie allen voor jullie woorden van troost, woorden van verwantschap, woorden van respect voor Cyriel en voor Maria, zijn trouwe, lieve echtgenote, zijn toeverlaat. Aan haar en aan de hele familie durven we zeggen: trouw om trouw.

Altijd zal Cyriel aanwezig zijn in onze werking want al weigerde hij het voorzitterschap, in de feiten bepaalde hij mee de koers, de activiteiten, de sprekers. Met die inspiratie zetten wij onze werking  nu verder.

In ’t begin, en we moeten dat niet willen ontkennen, gaat dat moeilijk zijn. Maar heb geen angst om Maria, wanneer het terug kan, goed vast te pakken. Want als wij Cyriel missen, zij oneindigmaal meer.

En woorden troosten, absoluut, maar een stevige omhelzing,  een ferme handdruk, een gebaar van tederheid helen ook.

“’t Is hard te sterven als de lente komt”. Een zin uit een lied van Brel.

Ik weet niet of Cyriel van Brel hield, maar ik ben er zeker van dat hij de ‘politieke Brel’ niet hoog ophad. “Vlamingen moeten zich niet laten beledigen…” groot gelijk!

’t Is inderdaad nu volop lente. De natuur noch de planeten storen zich niet aan het gewroet van mensen, aan hun vreugdes, aan hun verdriet, aan hun hoop, aan hun teleurstelling, aan hun verwachtingen.

Goede vrienden, wat valt er te schrijven?

Misschien dat Cyriel volop van de doorbraak van de lente zou hebben genoten?

Tussen de mensen, tussen zijn mensen. In “de Van Maerlant” of op een terrasje in de zon. Genietend van de vriendschap, van de kameraadschap. Laten wij, wij die nu moeten leren loslaten, in naam van Cyriel, en van allen die we in onze omgeving verloren, van zo snel het weer kan dat terrasje opzoeken. En klinken op Cyriel, hij zou het niet anders willen.

Intussen blijft het ordewoord: hou afstand en was uw handen.

Hou corona buiten!

Namens de stuurgroep van Seniorenforum Antwerpen,

Dirk Van Onckelen, voorzitter.