Nadat een meerderheid van de Britse bevolking voor de Brexit had gestemd, werd chaos voorspeld. De meeste ‘economen’ dachten dat een recessie zo goed als onvermijdelijk was.  In de Vlaamse leugenmedia las je bijna dagelijks negatieve berichten over een eventuele Brexit.  Er werd zelfs gezegd dat er Britten zouden omkomen, omdat bepaalde medicatie het UK niet meer zou bereiken. Her en der werd om een nieuw referendum gevraagd.  Dat duurde tot dat de ‘foute Britten’ massaal hun steun gaven aan Boris Johnson, die de opiniemakers en -peilers een ferme neus had gezet. Nu doen ze alsof diezelfde neus bloedt.

De Britten doen het nu beter dan ooit. Maar dat mag niet gezegd of geschreven worden om andere lidstaten niet op hetzelfde gedacht te brengen.

Laat ons even terug gaan naar 2016, waar het Internationaal Monetair Fonds (IMF)zijn gebruikelijke tweejaarlijkse World Economy Outlook bekend maakte. Daarin waarschuwde het Fonds voor de zware gevolgen voor de Europese Unie, de regio, de wereld en het Verenigd Koninkrijk zelf als dat land zijn EU-lidmaatschap zou opgeven. Toenmalig  premier David Cameron verklaarde daarop dat de Britten de waarschuwing van het IMF zeer ernstig moesten nemen en er terdege rekening dienden mee te houden. Zijn minister van Financiën, George Osborne, sprak zich in dezelfde zin uit. En dan zwijgen we nog van allerlei EU-figuren die op dezelfde kar sprongen.

We zijn nu vier jaar later en het IMF publiceerde op 20 januari opnieuw zijn vooruitzichten.  Van die doemdenkerij van 2016 blijft niets over. Integendeel! Was het rapport van 2016 het resultaat van nattevingerwerk, leugens of manipulatie?

In het recente rapport wordt de groei in de eurozone voor 2020 bijgesteld tot 1,3% (-0,1), terwijl het Verenigd Koninkrijk onveranderd blijft op 1,4%. Voor het jaar 2021 bedraagt het voor het Verenigd Koninkrijk 1,5% tegenover 1,4% voor de eurozone.

In de Verenigde Staten zal het jaar 2020 naar verwachting voor een groei van 2 procent(zelfs meer) zorgen, waaruit blijkt dat het hele Europese continent achterblijft en dat de eurozone qua groei in de bezemwagen zit, terwijl het Verenigd Koninkrijk het beter doet dan de eerder onheilspellende berichten. De apocalyptische voorspellingen voor Brexit waren duidelijk meer politieke argumenten dan economische realiteiten. Dus, het IMF verzon of loog.  Deze wereldwijde organisaties – dat blijkt nog maar eens – zijn vaak gevaarlijke politieke wapens. Dat mogen we niet vergeten. Maar er was ook The Bank of England, die veel efficiënter was dan de Europese Centrale Bank (ECB) in de afgelopen tien jaar.

Toen Donald Tusk, voorzitter van de Europese Raad, in 2016 verklaarde dat de Brexit een bedreiging vormde voor de ‘westerse politieke beschaving’, was het begrijpelijk dat we de kritiek niet langer ernstig konden nemen.

De troef van het huidige Verenigd Koninkrijk is de politieke kracht die Boris Johnson sinds de laatste verkiezingen tot zijn beschikking heeft. Hij heeft de tijd, een grote meerderheid, en een stimuleringspakket om in te zetten. De grote verandering is dat de twijfels over de situatie zijn weggenomen, de zaken zijn nu duidelijk, en de premier mag niet worden gehinderd in zijn handelen. Deze duidelijkheid is een duidelijk voordeel in de huidige context, wat zich vertaalt in een verbetering van het bedrijfs- en consumentenvertrouwen. Het Verenigd Koninkrijk heeft zojuist zijn laatste werkloosheidsstatistieken gepubliceerd, 3,8 procent, wat ongeveer de helft is van wat we in de eurozone hebben. De arbeidsparticipatie bedraagt 76,3%, wat een recordhoogte is voor het land.

Boris Johnson zal met zijn nieuwe meerderheid, en zonder de EU, in staat zijn om op alle hefbomen in te grijpen. De politieke vrijheid die hij heeft, als die tot uiting komt in economische resultaten en politieke verzoening, zou gevolgen kunnen hebben voor de andere Europese leiders.

Of hoe de politiekcorrecte wereld, de media en de internationale instellingen ons jaren hebben voorgelogen inzake de Brexit.

Roeland Van Walleghem