Het loont altijd de moeite om de commentaren te bekijken of te beluisteren tijdens een verkiezingsavond. Het is verbijsterend wat een onzin daar vaak uitgekraamd wordt. Gisteren was het weer zover, geen enkele degelijke analyse over deze historische verkiezingsuitslag.  Gelukkig was het verhaal dat niemand verloren had er gisteren niet meer bij.

Niemand is buiten de gebaande paden van de electorale keuken getreden, niemand heeft de vraag gesteld wat zo’n stemming weerspiegelde en wat de bron was van deze schok die het land quasi onbestuurbaar maakt.  

Natuurlijk zal de elite voor een deel afgestraft zijn voor de tanende koopkracht van Julien en Françoise. Maar er zijn ook vele andere reden voor. Het is niet omdat ze niet meer in het straatbeeld te bekennen zijn, dat de eisen van de gele hesjes en les bonnets rouges, van de baan zouden zijn. Het is niet omdat Normandië en andere agrarische gebieden zuivelproducten en groenten van topkwaliteit afleveren, dat de boeren niet afzien met hun idiote klimaathysterie. Een Frankrijk waar het woord volksgemeenschap geen betekenis meer heeft. Een Frankrijk waar een pseudo-elite – van extreemlinks tot centrumrechts – die de mensenrechten en andere genderonzin onderschrijft en de veramerikanisering van de geesten weerspiegelt, hen een ontkenning van de werkelijkheid wil opleggen via een Frankrijk dat multiraciaal en cultureel pluralistisch zou zijn.

De Fransen herkennen zich niet meer in dit schema. Zij houden vast aan de goede oude slogan, ‘Werk, gezin, vaderland’ (Travail, Famille, Patrie). Laat dat nog een slogan van het Vichyregime zijn, het bevat wat vele mensen met een gezond boerenverstand denken en wensen.

Een natie wordt gesmeed op school en in het geval van Frankrijk, wanneer de school leert dat hun voorouders Galliërs waren en dat ze alle reden hebben om trots te zijn op het nationale verhaal. En zeker niet wanneer de Fransen zich schuldig moeten voelen omdat zij vreselijke kolonialisten, racisten of zelfs antisemieten zijn, wanneer het Franse volk niet beantwoordt aan de criteria en wensen van deze pseudo-elite van links, die alles wat dit land sinds 1945 groot heeft gemaakt, heeft gesaboteerd en met voeten getreden. Het volk wil niet meer dat bepaalde politici zich om de haverklap gaan verontschuldigen voor zaken uit het verleden, waar ze uiteindelijk niets mee te maken hebben.

De stem van het Rassemblement national weerspiegelt voor een groot deel dit gevoel van de arbeidersklasse waar alle regeringen sinds Mitterrand een stokje voor hebben gestoken. Sinds Mitterrand heeft Frankrijk alleen nog maar te maken gehad met onverantwoordelijke mensen, Chirac aan de top, gevolgd door Sarkozy, Hollande en tot slot Emmanuel Macron voor wie het volk niet bestaat. Verpak dit alles in een liberaal en Europees kostuum en je wordt wakker op onbekend terrein.

Het volk heeft de elite gisteren een ferme neus gezet, wat ons enorm veel deugd doet. En daar is maar één grote winnaar uitgekomen, en dat is het Rassemblement national van Marine Le Pen en Jordan Bardella.  In 4 departementen haalde het RN zelfs alle zetels binnen, un ‘carton plein’ zoals ze ginder zeggen: Haute-Marne, l’ Aude, Haute-Saône en Pyrénées-Orientales. Een prestatie die kan tellen, wetende dat dat nooit hun sterkste gebieden waren.

Dat betekende meteen ook het einde van le ‘front républicain’, waarbij verschillende politieke partijen, van rechts tot links, front vormen tegen het Rassemblement national.

Er zijn nog van die mooie dagen

RVW