De afkeer, zeg maar haat,  tegen onze grote Europese verwezenlijkingen, onze grote figuren en christelijke beschaving lijkt niet meer te stoppen.

Volgens The Telegraph (UK) breidt het ‘ontkrachten’ van de historische werkelijkheid van ons verleden, dat tot nu toe vooral betrekking had op persoonlijkheden, standbeelden en straatnamen, zich geleidelijk uit tot alle gebieden van het dagelijks leven.

Eerder deze week meldde het Britse dagblad dat de universiteit van Oxford – daar zijn ze weer – momenteel werkt aan de hervorming en ‘modernisering’ van haar leerplan. Van klassieke muziek wordt gezegd dat ze te eurocentrisch en te blank is. Klassieke muziek zou ‘kolonialistisch’ zijn. En, bijgevolg, ook het onderwijzen ervan.

De oplossing? Cursussen over onze grote Europese componisten vervangen door Afrikaanse en/of populaire muziek, zonder verdere details in het laatste geval.

Hun aanbevelingen worden als volgt gemotiveerd: “Naar aanleiding van de internationale Black Lives Matter-protesten heeft de faculteitsraad veranderingen voorgesteld om de diversiteit van het bachelor curriculum te verbeteren. “Het doel is om te ‘dekoloniseren’ en de vermeende ‘medeplichtigheid met blanke overheersing’ van het huidige leerplan aan te vechten. Mozart of Beethoven onderwijzen zou te zeer gebonden zijn aan ‘de slaventijd’ en ‘blanke hegemonie’ opleggen. (Dit zijn de gebruikte woorden).

En dat is nog niet alles: piano en dirigeerlessen zouden facultatief worden. De volgende stap zal waarschijnlijk de invoering van rapklassen zijn. Over deze projecten is een verslag opgesteld waarin er met klem op wordt gewezen dat het onderwijs ‘te zeer verbonden is met de koloniale periode’, de professoren “te blank” zijn en niet-blanke studenten als gevolg daarvan worden gediscrimineerd. Een soortgelijke controverse had zich in 2018 al voorgedaan in Oxford, toen een van de bibliotheken werd vernoemd naar Christopher Corrington, een voormalige Britse koloniale gouverneur. Het standbeeld van Corrington staat er nog steeds.

Dus deze censuur verspreidt zich. Onder het mom van ‘gerechtigheid’ heeft het bijvoorbeeld ook de uitgeverij beïnvloed. Daar werden nieuwe beroepen geboren, zoals dat van ‘verificateur’: een beroep dat erin bestond ervoor te zorgen dat er zwarten, mensen van gemengde rassen, diverse vrouwen en homo’s in romans voorkwamen, in even grote aantallen als anderen. Men kan geen misdaadfilm of -serie bekijken of het hoofd is een vrouw, wat in de werkelijkheid niet het geval is. Zo draaien ze zichzelf een rad voor de ogen. Datzelfde politiecorrecte clubje zou er beter voor ijveren dat de vrouwen op de arbeidsmarkt hetzelfde loon krijgen als hun mannelijke collega’s.  Maar daar gaat het blijkbaar niet om, het zijn de idiote quota die belangrijk zijn!

Zo worden er in de Verenigde Staten manuscripten herschreven als er ‘onvolkomenheden’ in staan. Deze censuur leidt tot waanzinnige toestanden, zoals bijeenkomsten die zogenaamd feministisch zijn, maar racistisch, met andere woorden, bijeenkomsten waarbij vrouwen naar gelang van hun huidskleur bijeen worden gebracht.

Ontmoetingen gereserveerd voor zwarte vrouwen, de anderen worden niet in staat geacht een mening te hebben omdat ze niet de ‘juiste’ huidskleur hebben. Wat is de volgende stap? Een vaccin tegen blanke huid? Hopelijk heeft het WHO al onderzocht welke vaccins daarvoor in aanmerking komen.

RVW