11 juli-boodschap van het Vlaams Belang

Het woord ‘historisch’ wordt al te snel bovengehaald, maar de verkiezingen van 26 mei 2019 zouden wel eens de geschiedenis kunnen ingaan als het begin van de onafhankelijke Vlaamse Republiek. De motieven en nuances mogen dan heel verschillend zijn, de Vlamingen hebben op verkiezingsdag een gigantische Vlaams-nationale ‘motie van wantrouwen’ tegen de huidige failliete en vastgelopen Belgische Staat goedgekeurd. Dat zegt Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken in zijn 11 juli-boodschap.

Terwijl in Griekenland de premier daags na de verkiezingen reeds zijn grondwettelijke eed aflegde, is er in eigen land anderhalve maand na de stembusslag nog niet het minste zicht op een nieuwe bestuursploeg, laat staan op een nieuw bestuursakkoord. Nochtans was het verkiezingsresultaat zonneklaar. Vlaanderen stemde rechts tot centrumrechts, Wallonië stemde links tot uiterst links. Hiermee is Vlaanderen het totale spiegelbeeld geworden van zijn zuiderbuur. Terwijl Wallonië de emanatie is van een vuurrood en groen electoraat, kleurt Vlaanderen bovenal geel en zwart. De historische evolutie die zich nu reeds decennia aan het voltrekken is, kwam op 26 mei tot een nieuw en ongezien hoogtepunt. De politieke, culturele en maatschappelijke kloof tussen beide landsdelen is een ravijn geworden met de proporties van de Grand Canyon.

Vlaams-nationale familie leidende kracht

Terecht wees de partijvoorzitter van de grootste partij van het land op verkiezingsavond dan ook op de eclatante overwinning van het Vlaams-nationalisme. Zowat twee miljoen kiezers brachten een Vlaams-nationale stem uit. Nooit eerder in de politieke geschiedenis van dit land bekoorden partijen die pleiten voor Vlaamse onafhankelijkheid zo veel harten en geesten. Met 44 procent van de kiezers en 47 procent van de Vlaamse zetels is de zwart-gele formatie dan ook afgetekend de grootste van Vlaanderen en bij uitbreiding van het land. Hoewel de democratische logica dat dicteert, is het vooralsnog geen evidentie dat de Vlaams-nationale handen in mekaar worden geslagen. Naast de politieke schutskring blijft de Belgische formatie als een zwaard van Damocles boven de Vlaamse democratie hangen. Het vergt dezer dagen een flinke dosis speltheorie voor een doordachte zet op het Belgische schaakbord.

Gordiaanse oplossing

Om schaakmat te vermijden wordt langs Vlaamse kant het uitzicht op een zevende staatshervorming als tovermiddel in het vooruitzicht gesteld. Dat dit land na 49 jaar ‘staatshervormen’ verworden is tot een institutioneel kluwen waar een kat haar jongen niet meer in terugvindt, blijkt voor een aantal traditionele politici geen valabele reden om hetzelfde onsmakelijke recept niet opnieuw boven te halen. Een recept dat uitmondt in een land waar vliegtuigen zich moeten aanpassen aan de anti-Vlaamse grillen van politici in het Hoofdstedelijk Gewest. Waar de thuiszorg Vlaamse materie is en thuisverpleging federaal. Waar het justitiebeleid Belgisch is, maar de enkelbanden regionaal. Kortom: een onontwarbare knoop die noopt tot een Gordiaanse oplossing.   

Noch de Belgische participatiestrategie, noch het opereren binnen de Belgische legaliteit, noch het streven naar ‘confederalisme’ zijn immers strategieën die leiden naar communautaire vooruitgang en al zeker niet naar Vlaamse onafhankelijkheid, om de zeer eenvoudige reden dat binnen al deze strategieën geen fundamentele veranderingen mogelijk zijn zonder instemming van de Franstaligen, zowel op communautair als op niet-communautair vlak. De Belgische grendels (grondwet, dubbele meerderheden, bijzondere meerderheden, alarmbellen, belangenconflicten…) verhinderen elke fundamentele vooruitgang richting meer Vlaamse zelfstandigheid. En een nieuw blik politieke chirurgen zal de terminale patiënt niet meer genezen. Het eindeloos rekken van de levensduur van het Belgische monster van Frankenstein, maakt niet alleen de patiënt zieker, maar besmet ook zijn – steeds ruimere – omgeving.

Nieuwe grondstroom

De eeuwigdurende stap-voor-stapstrategie die de Vlamingen nu al sinds 1970 als een wortel wordt voorgehouden, faalt compleet. De evidente conclusie om ons uit het Belgische carcan te bevrijden, vindt bijval bij een steeds groter wordende groep Vlamingen. Meer zelfs: wat 40 jaar geleden als een marginale gedachtegang werd weggezet, is vandaag de Vlaamse grondstroom. Als Vlaams-nationale familie is het onze plicht gehoor te geven aan dat eeuwigdurend en steeds groter wordend verlangen naar vrijheid en ontvoogding. Het woord ‘historisch’ wordt al te snel bovengehaald, maar de verkiezingen van 26 mei 2019 zouden wel eens de geschiedenis kunnen ingaan als het historische begin van de onafhankelijke Vlaamse Republiek. De motieven en nuances mogen heel verschillend zijn, de Vlamingen hebben eigenlijk een gigantische Vlaams-nationale ‘motie van wantrouwen’ tegen de huidige failliete en vastgelopen Belgische Staat goedgekeurd. Laat 11 juli de dag zijn waarop we als Vlaams-nationale familie die hunker, die vurige wens voor een eigen staat, dat baas is over zijn eigen centen, grenzen en toekomst samen vervullen. Wij zijn bereid.

Tom Van Grieken
Voorzitter Vlaams Belang