Tien jaar zijn verstreken sinds de islamitische aanslag op Charlie Hebdo, de aanslag die het Oude Avondland wakker had moeten schudden dat verdoofd was door zijn eigen ontkenning. Tien jaar van tranen en lege eerbetuigingen, waarin onze leiders lafhartig hebben gestreden, koppig weigerend om de onderliggende oorzaak aan te pakken: de sluipende islamisering van onze regio. Ze verscholen zich achter lege slogans, schilderden liever muurschilderingen, staken liever kaarsen aan en lieten witte ballonnen op, dan dat ze de noodzakelijke maatregelen namen.  Vandaag zullen ze op hun paasbest, met bevende stem en krokodillentranen, de aanslag herdenken, waarvoor ze zelf medeverantwoordelijk zijn.

Het probleem is duidelijk en de wortels ervan liggen diep: ondraaglijke Afro-islamitische immigratie die noch integratie noch assimilatie nastreeft, maar eerder het opdringen van zijn gewoonten en rancunes. Wat kunnen we zeggen over deze jongeren, vol haat tegen onze landen, opgevoed in etnische enclaves waar onze wetten met voeten worden getreden ten gunste van een woestijnwet.

En wat te zeggen van de golven illegale immigranten die onze landen binnenstromen, de Trojaanse paarden van een terrorisme dat heeft toegeslagen in het hart van Parijs, Nice, Maalbeek en Zaventem

Er zijn geen vijftig oplossingen, maar slechts één radicale oplossing die opgewassen is tegen de uitdaging. We hebben massale remigratie nodig: de terugkeer van niet-assimileerbare niet-Europese bevolkingsgroepen naar hun landen van herkomst. We moeten alle illegale immigranten en nepvluchtelingen terugsturen, onbegaanbare landsgrenzen herstellen en een einde maken aan de criminele laksheid die van Europa een eldorado heeft gemaakt voor degenen die het haten. Maar om dit te bereiken moeten we eerst de heersende politieke klasse vervangen.

Tien jaar na Charlie is de vraag eenvoudig: willen we Europa eindelijk verdedigen, of zullen we de akte van capitulatie ondertekenen?