Een jaar geleden, op 7 oktober,  sloeg Hamas toe op het Israëlische volk.  De beelden zijn moeilijk te vergeten: het was met dezelfde wreedheid als die van de jihadistische aanslagen in Brussel, Zaventem en Parijs. Erger nog zelfs, de slachtoffers, meestal jonge mensen die opkwamen voor een wederzijdse verdraagzaamheid, werden er individueel afgeslacht. Deze aanval was een elektroshock binnen en buiten de grenzen van Israël. Het is duidelijk dat islam gerelateerde verenigingen onmogelijk kunnen functioneren in onze westerse samenleving.

Hamas werd gekozen door een meerderheid van de Palestijnen. De tweede en meest recente parlementsverkiezingen – tot nu toe – in Palestina (Gazastrook en Westelijke Jordaanoever) vonden plaats in januari 2006. Met een opkomst van meer dan 77% waren deze parlementsverkiezingen “open en goed georganiseerd”, volgens een rapport van de waarnemingsmissie van de Europese Unie, die 185 waarnemers naar de stembus stuurde. Bij deze verkiezingen, die bijna 18 jaar geleden werden gehouden, kwam Hamas, na de verkiezingen van 1996 te hebben geboycot, als winnaar uit de bus. De islamistische partij won 74 zetels en Fatah (opgericht door Yasser Arafat) 45 van de 132 zetels die samen de Palestijnse Wetgevende Raad vormen.

In het hart van het Westen hebben we pro-Hamas en pro-Hezbollah aanhangers geïmporteerd . We hebben ze gezien in Parijs, in de straten van Londen en New York. We hebben Palestijnse vlaggen uit ramen zien hangen in Brussel, Berlijn en Milaan. We hebben honderdduizenden Hamas-fans in onze westerse landen toegelaten. Dit volk binnen het volk heeft zijn verdedigers: linkse gutmenschen en journaille.

We hebben regeringen die, in plaats van deze krachten te bestrijden, zich aan hen onderwerpen.

In het aangezicht van de vijand, in het aangezicht van jihadistische methoden, in het aangezicht van islamitisch links, zijn we gedwongen ons bewust te worden van onszelf: een joods-christelijke wereld die van buitenaf wordt bedreigd en van binnenuit wordt ondermijnd. Een ziek Westen, waarvan de leiders Israël ervan beschuldigen zichzelf te verdedigen en te willen blijven bestaan, omdat ze zelf de energie en de wil hebben verloren om zichzelf te verdedigen en te blijven bestaan. Gelukkig staan steeds meer van ons op, klaar om onze identiteit, ons bestaan en de toekomst van onze kinderen te verdedigen.