De kaarten lagen na de verkiezingen van juni nog nooit zo goed beweerden ze. Voor het eerst sinds lang was de PS niet meer de grootste partij in Wallonië. In Vlaanderen kon de leugencampagne van de regimepers net genoeg Vlamingen aan het twijfelen brengen om toch nog maar eens N-VA in plaats van Vlaams Belang te stemmen.

Alles lag op tafel om snel tot een regering te komen die het begrotingstekort zou aanpakken, werken opnieuw zou doen lonen en zo onze welvaart veilig zou stellen. Dat was de belofte van De Wever. 217 dagen en 17 bezoekjes aan de Koning later is er nog altijd geen regering en moet de hardwerkende Vlaming ondertussen zowaar op Georges-Louis Bouchez rekenen om zijn welvaart en vooral zijn spaargeld tegen socialistische overbelasting van de Nieuw-Vooruit Alliantie te verdedigen. De lat op de onderhandelingstafel ligt ondertussen al zo laag op de onderhandelingstafel dat zelfs Alexander De Croo met zijn Vivaldi-regering er met gemak over zou kunnen springen.

Of De Wever nu premier wordt of burgemeester blijft, de Vlamingen weten nu al wat we zullen krijgen. Meer. Van. Hetzelfde. Dat is de werkelijke betekenis van De Wevers ‘conservatisme’. De Vlamingen zullen ook nog meer moeten betalen om er zelfs nog minder voor terug te krijgen. Dat is waar De Wevers ‘Vlaams-nationalisme’ eigenlijk op slaat. Het verdedigen van de Belgische status quo is de logische synthese van zijn politieke agenda. Die man is een nog grotere bedrieger dan Guy Verhofstadt. Maar erg verwonderlijk is dat toch eigenlijk niet. Vlamingen die per se Belgisch willen besturen, kunnen dat maar als ze de Vlaamse kiezer negeren en de Vlamingen in de steek laten. Dat is de prijs die elke Vlaming moet betalen voor het Belgisch staatsmanschap. Marc Eyskens kan alvast zijn pret niet op: “De viering van 200 jaar België, onder leiding van de grote separatist De Wever: ik kijk er nu al reikhalzend naar uit.” (kamerbrede grijns)”

Verdienen wij Vlamingen dan werkelijk niet beter? Criminelen worden door plaatsgebrek vrijgelaten, terwijl kansenparels die met vuurwerk en molotov-cocktails naar onze politie gooien amper vervolgd, laat staan gestraft worden. Een mediaaninkomen wordt al vlug tegen 50% belast. Goed studeren en hard werken, leidt niet meer tot een beter leven, maar vooral tot fiscale afpersing. De overheid geeft al meer dan de helft van het BBP uit, terwijl we daar aftandse infrastructuur en bedenkelijke diensten voor terug krijgen. Maar bij elk begrotingstekort bedenken ze nieuwe belastingen, waar ze ook bijzonder creatief in zijn in plaats van te werken aan de efficiëntie van de overheid en uitgaven te schrappen. Terwijl de asielaanvragen in onze buurlanden dalen, stijgen ze in België. Volgens Nicole De Moor (CD&V) heeft dat echter helemaal niets met ons beleid te maken. Wie houden ze eigenlijk voor de gek?

De problemen zijn gekend en de oplossingen zijn eigenlijk evident. Iedereen weet het, iedereen kent ze, maar niemand doet iets. Omdat dat gewoonweg helemaal niet de bedoeling is. Het Belgisch systeem verdraagt immers geen verandering. Omdat dat systeem al sinds zijn ontstaan gedefinieerd is door het negeren van de democratische wil en de belangen van de Vlaamse meerderheid. Daarom sluiten ze Vlaams Belang op in een cordon en duwt Keizer De Wever dat tot in de kleinste gemeente door de strot van zijn onderdanen. Dat is de functie van N-VA: het neutraliseren van Vlaamse en rechtse stemmen. Daarom tolereren ze N-VA en hopen ze op premier De Wever. Want N-VA vormt op geen enkele wijze een bedreiging voor de Belgische status quo, maar maakt er integraal deel van uit.

Sommigen bij VOKA roepen om een Belgische regering die ‘geen half werk mag doen’, maar dat getuigt toch van weinig inzicht en visie. In België kan men per definitie en in het beste geval maar half werk opleveren. Of hebben de regeringen van de afgelopen decennia, in wisselende zogenaamd ‘linkse’ of ‘rechtse’ samenstellingen, misschien iets anders opgeleverd? We hebben geen zoveelste slechte regering nodig, maar vooral een ander beleid dat ten goede komt van onze burgers, gezinnen, verenigingen en bedrijven. Dat kan maar als we het beleid in overeenstemming brengen met de realiteit. En die is nu eenmaal sociaal, cultureel, economisch en politiek verschillend in Vlaanderen en Wallonië.

Iedereen ziet dat ons land zoveel beter kan. Ofwel door minder belastingen te betalen, ofwel door betere dienstverlening terug te krijgen. Maar eigenlijk vooral door onze eigen keuzes te kunnen maken. In Vlaanderen kunnen we zelfs beide tegelijk als we de transfers van 12 miljard per jaar naar Wallonië stoppen. Immers, 78% van de Vlamingen werken in onze hoogproductieve kenniseconomie. Vlaamse sociale zekerheid, zorg en pensioenen zijn daardoor perfect betaalbaar, maar Belgische niet. Waarom moet er eigenlijk bespaard worden op de Vlamingen? Bovendien kunnen we tegelijk de belastingen op arbeid voor de Vlamingen drastisch verlagen, maar de Belgische niet. Waarom moeten de Vlamingen fiscaal nog meer afgeperst worden?

Het beleid in België kan niet hervormd worden. Het is België zelf dat institutioneel hervormd moet worden. De fundamentele keuze is niet links of rechts, maar Vlaams of Belgisch. Ooit beloofde De Wever dat met zijn confederalisme.

Wat is daar eigenlijk ooit van in huis gekomen?

Tom Vandendriessche

Europees Parlementslid