Eind 2018 viel de vorige Zweedse regering over de goedkeuring van het Global Compact on Migration van de VN, beter bekend als het Marrakeshpact. De Verenigde Naties wilde migratie daarmee doelbewust stimuleren. Met het Marrakeshpact in de hand kunnen staten door activistische rechters en soft law verplicht worden om hun grenzen te openen voor migratie. Duizenden Vlamingen protesteerden in Brussel, want dat willen onze mensen niet.

Toenmalig premier Charles Michel ondertekende het Marrakeshpact toch en daarop viel de regering door druk van het Vlaams Belang. Hij was bereid de belangen van zijn eigen burgers te negeren en zelfs zijn regering op te offeren om een internationale topjob te versieren. In België was zijn politieke carrière toch voorbij. Charles Michel werd inderdaad beloond met de internationale topjob van voorzitter van de Europese raad. Zoveel slaafse gehoorzaamheid tonen aan de globalistische migratielobby is de beste sollicitatie daarvoor.

Dat kunstje wil Alexander De Croo nog eens herhalen. Hij vormde een Vivaldi-regering die niemand wilde om premier van België te kunnen worden. Net zoals Michel zit zijn politieke carrière er op. En dus staat hij in New York bij de Verenigde Naties het EU-migratiepact met vuur te verdedigen. Dit EU-migratiepact legt bindende juridische migratienormen op. Ze willen illegale migratie in legale migratie transformeren. Jaarlijks willen ze miljoenen Afrikanen en Aziaten naar Europa halen. We need migration maakte eurocommissaris Ylva Johannson duidelijk. Omdat we in Europa met denataliteit zitten, vulde eurocommissaris Vera Jourova aan.

Doelbewust georganiseerd omvolking door arbeidsmigratie. Dat willen de Europeanen niet. Dus hebben ze iemand nodig om dat door de strot van de mensen te duwen. In het voorjaar van 2024 wordt België voorzitter van de Europese Raad. Met De Croo hebben ze een liberaal gevonden die tot alles in staat is om zijn eigen carrière vooruit te helpen. Een open sollicitatie voor zijn internationale landingsbaan. We mogen hem niet laten ontsnappen.

Al jaren worden we in heel Europa geconfronteerd met een asielchaos. Eenmaal voet op Europese bodem gezet, kan iedereen asiel aanvragen en genieten van onze sociale zekerheid. Daarop is het businessmodel van de mensensmokkel gebaseerd. Asielrecht wordt misbruikt als migratiekanaal. Theo Francken stelt daarom het Australisch model voor als alternatief voor. Zij stopten inderdaad de illegale migratie door hun grenzen te verdedigen.

Maar dit Australisch model heeft ook een tweede aspect. Het faciliteren van legale arbeidsmigratie. Dit jaar zullen er zo’n 454.000 mensen bijkomen op een bevolking van 26 miljoen. In tegenstelling tot vroeger komen zij vooral uit niet-Westerse landen. Zij brengen dus ook een andere culturele en religieuze identiteit mee. Dat zal onvermijdelijk leiden tot maatschappelijke spanningen en politieke strijd. Multicultuur is per definitie een conflictmodel. De etnoculturele samenstelling van Australië wijzigt drastisch met dit migratiebeleid. De oorspronkelijke bevolking wordt vervangen. Het Australisch model is eigenlijk een blauwdruk voor het EU-migratiepact. Op wat dat uiteindelijk neerkomt, kunnen we aan de Aboriginals vragen. Migratie is kolonisatie.

Het klinkt nochtans logisch en rationeel. Illegalen die in onze sociale zekerheid terechtkomen, vervangen door legale migranten die hier komen om te werken. Ook bij ons klaagt VOKA over de tekorten op de arbeidsmarkt. Dus willen ze laagbetaalde arbeid ronselen in Indië en Mexico. Ze willen zelfs meteen de hele familie mee overbrengen. Voormalig N-VA-minister Muyters is ervoor verantwoordelijk dat dat mogelijk is. Door de 6^de staatshervorming zijn arbeidsvergunningen een Vlaamse bevoegdheid. Muyters zorgde voor automatische arbeidsvergunningen voor migranten van buiten de EU. Dat gaan helemaal niet over schaarse hoogopgeleide profielen, maar wel over laagbetaalde importarbeid om de lonen te drukken. Dit is neokoloniale en neoliberale moderne slavernij.

Dat doet ook erg denken aan de gastarbeid uit de jaren ’60. Ook toen klaagde het bedrijfsleven over een tekort aan arbeidskrachten. Ook toen importeerden ze gastarbeid uit Marokko en Turkije. Toen de arbeid stopte, vertrokken ze echter niet, maar lieten de hele familie overkomen. Het multiculturele drama was geboren. Lusten voor de werkgever, lasten voor de samenleving. We betalen er nog altijd de factuur van. Waarom zouden we dat nog eens herhalen?

Migratie is geen oplossing. Niet voor onze denataliteit, niet voor de tekorten op de arbeidsmarkt en al zeker niet voor de betaalbaarheid van onze pensioenen. We kunnen immers berekenen wat de migratie kost. In België weigert men de data te verzamelen of vrij te geven, maar in Nederland is die wel beschikbaar. Dr. Jan van de Beek becijferde met zijn team van economen wat migratie nu eigenlijk kost. We kunnen een onderscheid maken op basis van afkomst en op basis van opleidingsniveau. Hoogopgeleide migratie uit voornamelijk Oost-Aziatische en Angelsaksische landen levert financieel op. Zij dragen veel bij door hun productiviteit en opleidingsniveau, de culturele verschillen zijn overbrugbaar en ze verblijven ook meestal niet heel lang. Dit is circulaire migratie die wel degelijk kan bijdragen. Maar laagopgeleide migratie uit Afrikaanse en Arabische landen betekent een enorme financiële kost. Elke Marokkaanse migrant kostte zo maar liefst €47.000 aan de belastingbetaler, zelfs als die kwam om te werken!

En dan spreken we uitsluitend over de socio-economische kosten, en uiteraard nog niet eens over de socio-culturele desastreuze gevolgen voor de samenleving. Bovendien is Vlaanderen het dichtstbevolkte land van Europa. Een toename van de bevolking door migratie betekent nog verdere druk op huur- en woningprijzen, verkeerscongestie, schaarse open ruimte, capaciteit in de zorg, en ga zo maar door. En toch pleiten zowel de werkgevers van VOKA als de rectoren van de UGent en de KULeuven voor meer migratie. Ze beweren dat we anders onze welvaart zullen verliezen. Hetzij uit neoliberale ideologie, multicultureel wensdenken, maar dit is aantoonbaar negatief voor de samenleving, ronduit absurd en onverantwoord. Het illustreert vooral hoezeer de elite losgekomen is van het gewone volk.

Migratie is geen oplossing voor de demografische uitdagingen. Die liggen wel bij onszelf. Daar zullen we als gemeenschap een antwoord op geven. Productiviteit is essentieel om onze economie te laten groeien. Dat doen we door investering in opleiding, infrastructuur, technologie en innovatie. Een slimme economische strategie. Japan geeft het voorbeeld. Daarnaast moeten we een gezond demografisch evenwicht nastreven met een doorgedreven gezinsvriendelijke politiek. Hongarije toont aan dat demografische implosie geen fataliteit is, maar kan gekeerd worden. Dat is helemaal niet terugkeren naar het oude model van de vrouw aan de haard, maar wel het evenwicht herstellen tussen gezin en werk en ouders opnieuw de vrijheid geven te kiezen voor hetgeen het meest waardevol is in het leven, de eigen kinderen.

Daarvoor kiest het Vlaams Belang.

Tom Vandendriessche

Europees Parlementslid