We zijn 1 februari 1979: Ayatollah Khomeini keert onder grote persbelangstelling vanuit Frankrijk terug naar Iran. Het Frankrijk van Giscard (die van de diamanten van Jean-Bédel Bokassa) had de Sjah Reza Pahlavi, de laatste sjah van Perzië, en zijn echtgenote Farah Diba, als een baksteen laten vallen.  Niet dat die man onbesproken was, maar hij zorgde wel voor stabiliteit en niveau in zijn land.

Op hetzelfde ogenblik werd (op kosten van de belastingbetaler uiteraard) aan Ayatollah Khomeini, een felle tegenstander van het Sjah-regime, onderdak geboden in een landhuis in Neauphle-le-Château. Deze afgrijselijke figuur, die vanuit zijn ‘ballingsoord’, en met de steun van de Franse regering, de vlammen van de heilige oorlog in zijn land (en daarbuiten) aanwakkerde, werd natuurlijk bejubeld door heel de progressieve meute. Zo werd Khomeini in 1979 door het Amerikaanse opinieblad Time tot ‘Man of the Year’ uitgeroepen.

Op 16 januari 1979 vluchtte de Sjah en zijn gezin uit Iran. Het Egypte van President Sadat ontving de afgezette keizerlijke familie. Enkele weken later vertrokken de sjah en keizerin Farah naar Marokko en vervolgens naar het Amerikaanse continent. Daarna werd de sjah terug verwelkomd door Egypte, waar hij een nieuwe en laatste operatie onderging. Hij stierf er kort daarna. Sjah Mohammad Reza Pahlavi was een vriend van Frankrijk, maar dat land weigerde hem te verwelkomen en te verzorgen. ‘Van uw vrienden moet ge het hebben, nietwaar’.

Op 1 februari 1979 kwam Ayatollah Khomeini aan in Teheran, waar duizenden mensen hem opwachtten. Op 11 februari 1979 kwam hij officieel aan de macht. Deze noodlottige datum betekende het einde van het Iraanse Rijk. Het land keerde terug naar de Middeleeuwen. De sharia werd opgelegd, vrouwen werden gesluierd en tegenstanders en homoseksuelen werden aan kranen opgehangen.

Wat we vandaag in Afghanistan zien, heeft daar voor een stuk mee te maken.

Om van de westerse bemoeienissen in Irak en Libië – die stuk voor stuk op een fiasco uitdraaiden. – nog te zwijgen.

RVW