’t Was gisteren genieten aan de kapel van Calesberg, op de grens van Merksem met Schoten. Genieten van ’t mooi weer, genieten van de sfeer, genieten van ’t gezelschap, genieten van ’t vlaggenzwaaien én genieten van de koers: de 113de Scheldeprijs.

Eerst konden we de dames aanmoedigen: niet dat je iemand herkent, al kwamen ze driemaal voorbij. Elisa Balsamo was de snelste.

Een klein uurtje later kwam het herenpeloton eraan, al even gretig naar de palm. Te weten dat we in de laatste bocht stonden op een 2200 meter van de streep is het peloton daar als een wervelwind. Toch bij de eerste en tweede passage want in hun laatste lokale ronde zorgde een zware valpartij voor een ongewenst uiteenvallen. Toch een nog grote groep die naar de eindstreep spurtte en ’t was Tim Merlier die de handen in de lucht mocht gooien. Een knappe overwinning op ’t scherp van de snee.

Dat is het toffe aan de Scheldeprijs in Schoten: je krijgt niet één keer koers, je krijgt er zes. Zes keer dat we konden zwaaien en zwieren met onze Leeuwenvlaggen, tussen de andere supporters die dat waardeerden. Toch omdat we met onze vlaggen hun zicht niet hinderden.

Gisteren waren we met een dozijn strijdbare senioren, waarvan eentje met zoon en kleinkind, plus de 22jarige Laura die een fan is van de koers en met haar vurig enthousiasme de wachttijd tussen de ronden prettig wist te vullen.

En opnieuw konden we weer rekenen op een “echte” Leeuw, een vriend van ons Seniorenforum.

Volgend jaar is het de 100ste keer dat de Scheldeprijs in Schoten zal eindigen: laten we daar opnieuw een feest van Leeuwen van maken, van Vlaamse Leeuwen.