Door Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid

Volgend jaar kiezen we een nieuw Belgisch federaal parlement. Dat bestaat uit 150 Kamerzetels, verdeeld over 88 Vlaamse en 62 Franstalige zetels. Een regering moet een eenvoudige meerderheid achter zich krijgen. Daarvoor is geen afzonderlijke meerderheid nodig in beide taalgroepen. De huidige Vivaldi-coalitie heeft geen meerderheid in Vlaanderen. De vorige Zweedse coalitie had er geen in Wallonië. Het beleid van de volgende regering wordt dus bepaald door een eenvoudige meerderheid. Wie het institutioneel kader zelf wil veranderen moet wel een bijzondere meerderheid hebben. Voor communautaire hervormingen is de steun nodig van twee derde van alle Kamerzetels en bovendien een meerderheid in elke taalgroep.

Bart De Wever zegt de Vlaamse welvaart te willen redden. Die bevoegdheden zitten volgens hem allemaal federaal. Daarom zegt hij kandidaat-premier te zijn. Maar nog geen week later stelt hij dat federaal niets te hervormen valt. Ze mogen hem enkel komen halen voor confederalisme. Maar waarom zou de PS hem eigenlijk komen halen? Terloops wil de N-VA nog eens in Wallonië lijsten indienen en leidt elke stem voor Vlaams Belang zogezegd naar Vivaldi II.

De fundamentele zwakte in alles wat de strategie-De Wever moet voorstellen is dat hij niet alleen zijn eigen kiezers, maar door het cordon sanitaire te hanteren ook gans Vlaanderen, onderwerpt aan de spelregels van het corrupt Belgisch politiek systeem. Die zorgen ervoor dat de minderheid (PS) van een minderheid (Wallonië) kan bepalen wat de meerderheid (VB + N-VA) van een meerderheid (Vlaanderen) nog kan, mag of moet doen.

Immers, voorbij de ideologische verschillen tussen de Franstaligen, hebben ze een vitaal nationaal belang. Dat is voor hen de miljardentransfers vanuit Vlaanderen. Daar kan dus niet aan geraakt worden, noch door het beleid van een Federale regering, noch door communautaire hervormingen.

Als dat vitaal nationaal belang van de Franstaligen toch in het gedrang dreigt te komen, beschikken ze over elk machtsmiddel om dat te verdedigen. Als taalgroep hebben ze immers een veto over communautaire hervormingen. In de vorige regering hadden ze aan één partij (MR) voldoende. In de huidige Vivaldi-regering hebben ze gewoon zelf de Vlaamse meerderheid naar de oppositie verwezen.

Elke ambitie om België te hervormen, zowel beleidsmatig als communautair, raakt per definitie aan het vitaal nationaal belang van de Franstaligen. Als dat in het gedrang komt, spannen alle 62 Franstalige Kamerzetels desnoods samen. Ze hebben amper 14 Vlaamse collaborateurs nodig om een federale meerderheid te vormen. De factuur van hun wanbeleid valt toch altijd bij de Vlamingen in de bus. En die collaborateurs zijn altijd te vinden bij links in Vlaanderen (Groen, Vooruit, PVDA) uit ideologische motieven, of bij het zogenaamde centrum (CD&V, VLD) uit opportunistische carrièremotieven.

De onderhandelingspositie waarmee gelijk welke Vlaamse partij, met gelijk hoeveel stemmen, in de Kamer aan tafel komt om ons nationaal vitaal belang (het stoppen van de miljardentransfers) te verdedigen is dus fundamenteel zodanig zwak dat we onze belangen onmogelijk kunnen verdedigen.

De conclusie is dat elke federale onderhandelingsactie voor Vlaamse partijen die deze status quo willen doorbreken, hefbomen nodig heeft die elders dan op het federale niveau liggen. En die zijn te vinden in onze Vlaamse democratie. We moeten de volledige kracht van onze Vlaamse democratie loslaten en dus het cordon breken. Elke partij en elke politicus die het cordon tegen de Vlaamse democratie in stand houdt, moeten we wegstemmen door een massale stem op Vlaams Belang. Vervolgens hebben we het initiatief in handen voor de vorming van een Vlaamse regering zonder dat de Franstaligen daar ook maar iets aan kunnen doen. Tenslotte vormen we op het federale niveau een Vlaams Front om doortastende communautaire hervormingen af te dwingen die onvermijdelijk naar onze eigen Vlaamse onafhankelijke staat leiden, omdat ze het vitaal nationaal belang van de Franstaligen aantast. Eigen Vlaamse fiscale autonomie. Eigen Vlaamse sociale zekerheid. Eigen Vlaams veiligheids- en migratiebeleid.

Bart De Wever weigert zowel een Vlaamse regering met Vlaams Belang als een Vlaams Front federaal. Een stem op N-VA bevestigt dus logischerwijs de Franstalige dominante positie in België waardoor de Vlamingen federaal enkel maar kunnen kruipen, knikken en knielen. Geen Vlaams Belang-lijsten federaal indienen zoals Theo Francken eerder suggereerde, zet zelfs de deur open naar de totale overgave om de carrière van enkele politici te dienen. Dat is ook precies wat N-VA deed in 2014, toen Vlaams Belang amper 3 federale Kamerzetels had en N-VA dus weinig oppositie had.

Elke Vlaamse strategie die kans op succes wil hebben, moet breken met de spelregels van het corrupt Belgisch systeem. Wij Vlamingen zijn de politieke, economische en financiële meerderheid. Het wordt tijd dat we ons ernaar gedragen zodat we kunnen terugnemen wat van ons is. Aan de Vlaamse kiezer om de grendels van onze democratie te slaan en de kracht ervan ten volle los te laten.

Dat kan maar met een massale stem op Vlaams Belang.

En dan is het aan ons.

Tom Vandendriessche Europees Parlementslid