In de zaak-Reuzegom huldigden we het standpunt dat niet de media, ook niet sociale media, over de schuldvraag beslissen. We gaan de regels niet veranderen voor Conner Rousseau. Die is onschuldig tot het tegendeel vaststaat. Niets daarvan ontslaat ons echter van de plicht om te berichten over wat wel vaststaat en niets verbiedt ons daar de politieke relevantie van in te schatten.

Het enige dat we nu met zekerheid weten is dat er twee aangiften van een misdrijf tegen hem zijn gedaan. Eén werd gedaan door een journalist en is geseponeerd, om redenen die ons niet gekend zijn. In de andere zaak loopt nu een ‘opsporingsonderzoek’ tegen hem. Zover we weten, zijn de twee zaken niet met elkaar verbonden.

De media weten al langer van die zaken, maar bleven discreet. Dat veranderde toen Rousseau een filmpje maakte met Eric Goens en zelf de deur opende door zich “opgejaagd wild” te noemen. Iedereen wist wat hij daarmee bedoelde. Die zet bleek een blunder. De media namen het niet dat hen gevraagd werd te betalen voor het filmpje. Bovendien kregen ze geen kans om pertinente vragen te stellen aan Rousseau.

Eigenlijk was de keuze van het tijdstip nog het vreemdste. Hoe was de mededeling van Rousseau dat hij “minstens” (vermoedelijk alleen een ongelukkige woordkeuze) op mannen en vrouwen valt een antwoord op de beschuldigingen? Het interesseert weinigen of hij hetero, homo of bi is. De enige vraag is of hij zich schuldig heeft gemaakt aan grensoverschrijdend gedrag of strafbare feiten.

Staat van gratie

Rousseau is al een tijdje het wonderkind van links. Er is nauwelijks nog een tv-programma waar hij niet is in opgevoerd, met ‘The Masked Singer’ als bedenkelijk hoogtepunt. Hij kreeg geen kritiek toen een filmpje opdook waarin te zien was dat hij danste op een feest in Frankrijk, terwijl dat voor zijn landgenoten nog verboden was door maatregelen uitgevaardigd door zijn eigen minister. Er kwamen weinig vragen over de aanstelling van zijn moeder tot voorzitster van het socialistische ziekenfonds. Als Van Grieken of De Wever ergens dj zouden spelen en door de micro vragen “wiens poesje al nat is” (“Whose pussy is wet?”), zou dat meer dan een terloopse vermelding in DS opleveren. Niet bij Rousseau. Die staat van gratie, van immuniteit zelfs, lijkt nu weggevallen, minstens voorlopig. Het lijkt erop dat de kranten rekening houden met de mogelijkheid dat de aangiftes en roddels niet helemaal verzonnen zijn. Zou het kunnen dat ze zich herinneren hoezeer ze Steve Stevaert, een voorganger van Rousseau, hebben aanbeden en zijn duistere kant pas tegen hun zin en na zijn dood hebben willen zien?