N.a.v. de niet zo fraaie berichtgeving over dubieuze tussenkomsten in het gokreclamedossier, halen we eens een stukje van Koen Meulenaere uit de archieven. Wat missen we de pen van Koen.

Koen Meulenaere op 14 september 2019 

Schaamte is een gevoel dat men niet moet gaan zoeken bij Jannie Haek, de CEO van de Nationale Loterij. Dorst wel, schaamte niet. Kreeg na hand- en spandiensten aan ’s lands grootste blunderman Johan Vande Lanotte eerst een fors betaalde baan aan het hoofd van de NMBS-holding cadeau, een functie waarvoor een partijkaart belangrijker was dan een diploma. Dat was toen Vande Lanotte de spoorwegen, zogezegd op vraag van Europa, opsplitste in drie entiteiten, wat de mogelijkheid gaf tot drie politieke topbenoemingen in plaats van één.

Die splitsing was niet alleen catastrofaal voor onze ijzeren weg, maar resulteerde ook in een galactisch bedrag aan weggegooid belastinggeld. Iets wat Vande Lanotte eerder en nadien ook deed met het krakkemikkige Astoria-akkoord over Sabena. Met het veel te goedkoop weggeven van ABX Logistics aan een Britse groep die als dank zijn basketbalclub sponsorde en investeerde in Electrawinds, waar ook nog een massa naar fraude stinkende overheidsinvesteringen heen stroomde. Met zijn Thalys-trein die voor drie passagiers tot in Oostende reed. Met het mis-meesteren van de Oostendse vismijn. Met het Zilverfonds. En met tal van andere bemoeienissen.

‘Wat doet zo een CEO een hele dag?’ vroeg Jannie Haek kort na zijn aanstelling. Dat bleek gelukkig net het enige waar hij in uitblonk: niets. Ja toch, fondsen uittrekken om op uw kosten de stations en de stationsbuurten te verfraaien in Torhout, waar hij vandaan komt, in Brugge, waar hij woont, en in Oostende, waar zijn broodheer keizer was. Toen de NMBS-holding te erg voor woorden en zeker voor getallen was geworden, werd ze opgedoekt en kreeg de CEO als dank voor zijn nefast beleid een nieuwe superjob bij de Nationale Loterij in de schoot geworpen.

In die laatste functie vond Haek het nu gepast in een interview met Le Soir zijn gal te spuwen op de Kansspelcommissie, toch een van de weinige eerbiedwaardige commissies die dit land rijk is. Volgens Haek evenwel verdedigt ze te veel de economische belangen van de organisatoren van kans- en gokspelen, waarvan hij-zelf dus de grootste is.

De CEO: ‘Binnen 300 meter rond het station van Antwerpen liggen tien speelzalen en vijf sportweddenschapskantoren. Dat zie je alleen in Las Vegas.’ Dat die gokholen zich alleen rond het Centraal Station mógen vestigen, en daar in ijltempo elkaar naar het faillissement drijven, zei hij niet.

Je moet het maar durven: kritiek op de Kansspelcommissie, uit-gerekend van de man die als goede socialist zo vele sukkelaars hun laatste geld uit de zakken klopt met zijn lucht- en krabkastelen. De Nationale Loterij is voor veel drommels de kortste weg naar het OCMW, of met welke naam ze dat armenhuis ook proberen te verbloemen. ‘Word schandalig rijk’, de op zichzelf al onfatsoenlijke reclameslogan van de Loterij, gaat iets meer op voor de CEO dan voor de vele spelers die er schandalig arm van worden.

Tijd dat de Kansspelcommissie optreedt tegen deze staatsgeleide oplichting. Het ontslag van de CEO, het schoolvoorbeeld van een politiek benoemde klaploper, moet in het regeerakkoord. Al is dat met formateur Vande Lanotte niet erg waarschijnlijk. Haek weet misschien niet veel, geeft daar in elk geval nooit blijk van, maar van Vande Lanotte weet hij genoeg.