Op 20 oktober 1996, vlak na de arrestatie van Marc Dutroux en zijn walgelijke kliek, verzamelden meer dan 300.000 mensen in Brussel met een duidelijke boodschap: solidariteit met de slachtoffers en een oproep voor een betere bescherming van kinderen. Al wie op straat kwam, droeg een witte bloem, een ballon, een knuffel, een lint. Alle respect voor al die brave mensen die het goed meenden. Maar uiteindelijk bereikt men daar niets mee, uitgezonderd wat emotie en tranen. De Brusselse mars was het begin van vele witte knuffelmarsen wereldwijd.

Laat ons stoppen met die witte knuffelmarsen na moorden, verkrachtingen en plunderingen. Kaarsen, teddybeertjes, marsen en solidariteitsbetuigingen brengen criminelen aan het lachen. Het geeft hen zelfs voldoening, wanneer veel volk op straat komt om hun ‘heldendaden’ af te keuren.

Het volk moet opnieuw weerbaar worden en de angst moet van kamp veranderen. Een eerste aanzet zagen we onlangs in de Franse stad Lyon, waar de plaatselijke bevolking het rovend tuig van de straat sloeg. En dat beste mensen, is de enige taal die dat gespuis verstaat.

De crimineel mag niet langer het lievelingetje van de staat en de wet zijn. We moeten vaststellen, in tegenstelling tot wat er vandaag gebeurt, dat er geen rechten zijn zonder plichten. Dat rechten verdiend moeten worden. Dat er zonder plichten geen rechten zijn.

De traditionele regels zijn volledig omgedraaid. Pedofielen, verkrachters en moordenaars worden door activistische magistraten vroegtijdig vrijgelaten. We hebben dus een nieuwe revolutie nodig om het gezond verstand in deze plaag te herstellen.

Nationaliteit is geen recht, dat moet je verdienen. Opvang is geen recht, dat moet je verdienen. Sociale bijstand is geen recht, dat moet verdiend worden. Er is geen oplossing mogelijk vooraleer we terugkeren naar onze oude normen.

RVW