De staat Groot-Libanon (État du Grand Liban) werd gevestigd op 1 september 1920 door een verklaring van de Franse generaal Henri Gouraud. Het gebied had de huidige grenzen van Libanon en Beiroet als hoofdstad. Het had een eigen vlag, bestaande uit de Franse driekleur met daarop de ceder. De eerste Libanese grondwet werd aangenomen op 23 mei 1926 en was gebaseerd op de Franse grondwet.

Frankrijk bestuurde Libanon met behulp van de katholieke Maronieten die toen de meerderheid van de bevolking uitmaakten. In 1943 werd het Franse mandaat over Libanon opgeheven en werd Libanon een onafhankelijke republiek.

Toen werd het unieke ‘Nationaal Pact’ gesloten. Dat bestond erin dat de president altijd een Maronitisch christen zou zijn, de premier een soenniet en de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden een sjiiet. Ook werd bepaald dat tijdens een eventueel Arabisch conflict Libanon neutraal zou blijven. Het land zou zich cultureel zowel op Europa als op de Arabische Landen oriënteren. Dat was een uitzonderlijk gegeven in deze regio.

De jaren 1950 en 1960 waren tijden van grote economische voorspoed en een ver doorgedreven markteconomie. In die tijd vergeleek men Libanon met Monaco: ‘het Monaco van het Midden-Oosten.

Waar moslims zijn, is het ambras

In 1958 kwamen moslims in opstand en eisten een nieuwe volkstelling. Zij meenden dat de volkstelling uit 1932 achterhaald was en dat zij inmiddels de meerderheid van de bevolking uitmaakten. Verder werden de islamitische gebieden – volgens hen althans –  achterstallig door de overheid onderhouden en genoten zij hierdoor niet de kwaliteit van scholen, ziekenhuizen en infrastructuur, en eisten dan ook een verbetering hiervan. De Libanese regering gaf geen gehoor aan deze eisen van de moslims en met Amerikaanse steun werd de opstand onderdrukt.

In 1973 vond er een uitbarsting van geweld plaats tussen regeringsmilities en de in Libanon verblijvende Palestijnen van de PLO.  Het groot aantal Palestijnen had broze evenwicht in Libanon verstoord.

De reactie bleef niet uit: De falangisten van Pierre Gemayel streden tegen diverse islamitische partijen. In 1975 brak de Libanese Burgeroorlog uit. De verschillende partijen in de burgeroorlog raakten onderling verdeeld, wat de onoverzichtelijkheid in het conflict deed toenemen.

Hezbollah (Partij van god) had oorspronkelijk twee doelstellingen:

1. Een islamitische staat vestigen in Libanon
2. Het zuiden van Libanon en Jerusalem bevrijden van de Israëlische bezetters

.In het programma Hezbollah van 1985 noemt Hezbollah andere doelen. Het programma begint met:
“Wij zijn de zonen van de ‘oemma’ (islamitische gemeenschap), de Partij van God, wier voorhoede met hulp van God Iran heeft overwonnen en aldaar een islamitische staat heeft gesticht”. Zij

gehoorzamen aan één leider, die wijs en rechtvaardig is. Hun cultuur is eenvoudig en gebaseerd op de Koran, de soenna en de sharia. Hun militair apparaat kan niet gescheiden worden gezien van hun beweging, ieder van hen is een strijder als het nodig is om de Heilige Oorlog (de Jihad) te vechten.