Marie-Lou woont in Isbergues (Nederlands: Iberge), een gemeente in het Franse departement Pas-de-Calais (regio Hauts-de-France). De gemeente telt zo’n 10.000 inwoners en maakt deel uit van het arrondissement Béthune.  Tot daar niets bijzonders, Frankrijk telt immers 35.416 gemeenten en wellicht nog veel meer Marie-Lou’s.

Maar onze Marie-Lou is wel een specialleken.  Ze houdt al 90-jaar dezelfde bar open. Marie-Lou is inderdaad 104 jaar oud en geniet nog steeds van een blakende gezondheid. En ondanks haar gezegende leeftijd, is er geen sprake van dat ze stopt met werken. “Ik begon met mijn ouders. Ik was 14 en nu ik ben 104,” zegt ze. “Weet je, toen ik 17 of 18 was, zei ik tegen mijn moeder: ‘Mag ik niet naar de kermis?’ ‘Jouw plaats is achter de toog, en daarmee was de kous af. Dat heb ik gehoord, weet je. Het waren geen doetjes, mijn ouders.” 

“Ik drink elke dag, maar niet overmatig”

Elke morgen om 8u15 opent Marie-Lou haar naamloze bar. “Als je goede producten verkoopt, heb je geen naam nodig”, zegt de vastberaden Marie-Lou, die haar dag steevast start met een kersenjenever of een porto. Het geheim van haar lange bestaan is zeker niet terug te vinden in haar onberispelijke levensstijl. “Ik drink elke dag, maar niet overmatig en eet alles wat niet mag, mayonaise, augurken en nooit fruit, vertelt ze lachend. Wandelingen als het echt moet? Ik heb nooit van lopen gehouden. Ik hou van de auto, net als de kinderen”. En ze waarschuwt: “Ik ben een lastpak” (une emmerdeuse). Marie-Claire Legrand, haar beste vriendin, bevestigt dit. “Twee jaar geleden hebben we een luchtballonvaart gemaakt en in 2013 heeft ze het boomklimmen in Martinique uitgeprobeerd. “Als we leven om niets te doen en niets te zien, is het de moeite niet waard”, zegt Marie-Lou, die elke zondag danst, van reizen en kruiswoordraadsels houdt, en zegt dat ze alleen televisie kijkt voor de documentaires.

Zij is alleenstaand en kinderloos, heeft geen mobiele telefoon, weet niet hoe zij internet moet gebruiken en heeft nog nooit een bankkaart gehad. “Als er geen geld meer in mijn portemonnee zit, zeg ik dat het de duivel is, als er wel geld is, is het de Goede Heer, ‘Le Bon Dieu’.

Marie-Lou is ongevoelig voor de angsten van de coronapandemie.  Je verwacht toch niet dat ik me daar zorgen over maak op mijn leeftijd?  Mensen zien nog steeds alles te somber in! Ik ben altijd optimistisch. Er is niets dat niet beter wordt,” zegt ze positief.

“Het water is vervuild, drink muscadet”, nodigt een reclame van weleer uit.  Maar door de gezondheidscrisis is het etablissement met zijn formica tafels en kitscherige kantgordijnen gesloten en het rolluik is half ontrold.

Corona

In haar hoofdkwartier draagt Marie-Lou geen mondmasker. “Ik besteed nergens aandacht aan, ik geef nergens om. Als iemand binnenkomt die me wil kussen, kus ik ze en als ze me niet kussen, kus ik ze niet.  Als ik virus al kreeg, weet ik niet.  En als ik het ga krijgen, dan krijg ik het.  Mijn buurvrouw, die nooit uitgaat, kreeg het”. “Meer dan 100 jaar oud zijn en je dagen zittend doorbrengen, nee dank je! Als ik me niet kan bewegen, kan ik net zo goed in mijn doodskist liggen,” zegt Marie-Louise Wirth.

Marie-Lou is ‘nooit ziek, behalve verkouden’. Dus wilde ze niets horen over de vaccinatie. Het was haar dokter die haar overtuigde. Hij zei tegen me: u moet het doen. “Uiteindelijk heb ik ja gezegd,” lacht ze. De laatste keer dat zij gevaccineerd werd was toen zij als kind tegen tuberculose werd ingeënt. Ze heeft ‘geen idee’ waarmee ze werd ‘ingespoten’, behalve dat ‘het Amerikaans was’. In feite kreeg ze een injectie met Pfizer, maar dat woord kan ze niet uitspreken.

Wie er eens een glas wil gaan drinken: Wirth Marie-Louise, 41 rue Jean Jaurés – 62330 Isbergues

RVW