Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Het is de enige manier om de blunder te verklaren die Ongena en De Croo hebben begaan met de benoeming van Van Tigchelt tot minister van Justitie. Ze wilden met de aanstelling van een technocraat de indruk wekken te kiezen voor bekwaamheid, niet voor politiek carrièrisme. Van Tigchelt zou een verkiezingscampagne rond het thema veiligheid kunnen belichamen.

De keuze tegen de gedoodverfde opvolger, Gwendolyn Rutten, is ook het gevolg van een politieke vendetta. De verhouding tussen Van Quickenborne en Rutten is zo slecht dat ze al jaren niet meer met elkaar praten. ‘Quickie’ wilde absoluut niet dat zijn plaats werd ingenomen door zijn aartsvijand. De nieuwe minister van Justitie kreeg ook meteen het lijsttrekkerschap voor de Kamer in Antwerpen aangeboden. 

Een leider van een partij die sterk staat in de peilingen, kan zich best wat veroorloven – denk maar aan waarmee Rousseau allemaal wegkomt -, maar de rampzalige peilingen hebben het krediet van De Croo aangetast. Het resultaat van dat overmoedige dictaat is een ongeziene opstand in zijn partij.

Een politieke carrièrist zoals zovelen 

Men probeert ons Van Tigchelt te verkopen als technocraat zonder politieke achtergrond, maar dat is hij niet. Hij draait al minstens 20 jaar mee in het benoemingscircuit van de VLD/Open Vld. Van Tigchelt zat nu op het kabinet-Van Quickenborne, maar hij was ook al kabinetsmedewerker van Patrick Dewael. 

De Vlaamse pers lijkt vergeten dat hij toen betrokken was bij een politiek schandaal dat hem uiteindelijk tot ontslag dwong. Van Tigchelt had een mail gestuurd naar de politietop om een benoeming te regelen voor Christa Debeck, een andere blauwe cabinetard. Omdat ze niet was geslaagd in haar examen, werd voor haar een nieuwe positie uitgevonden die achteraf bij KB moest geofficialiseerd worden. De examenresultaten van Debeck werden ook ‘aangepast’.

Om zijn baas, Patrick Dewael, uit de wind te zetten, nam van Tigchelt ontslag na het uitlekken van dat gekonkel. Zijn broodheren waren hem echter niet vergeten. Hij bleef enkele jaren carrière maken bij het parket en werd later aangesteld tot baas van OCAD. Daar bleef hij zijn partij diensten bewijzen door regelmatig te verwijzen naar het toenemende gevaar van ‘extreemrechts’, hoewel de teller van het aantal gepleegde aanslagen door die strekking nog steeds op nul staat.

De aanstelling Van Tigchelt is het antwoord op een islamitische aanslag, maar het was wel dezelfde Van Tigchelt die er in 2019 voor pleitte om de Syriëstrijders uit de Iraakse gevangenissen te halen en in België te berechten. Hij gebruikte onder andere het argument dat ze daar de doodstraf zouden krijgen, wat dan weer tot wraak en meer terrorisme zou leiden. Hij bewees daarmee heel weinig te begrijpen van zowel de radicale islam als het Belgische strafuitvoeringsbeleid.  

Wanhopig

De keuze voor Van Tigchelt is een wanhopig manoeuvre van een partij die geen enkele politieke identiteit meer heeft en dus ook geen samenhorigheidsgevoel om op terug te vallen. Open Vld is de partij van het naakte carrièrisme. Op het moment dat de postjes en beloningen dreigen te verdwijnen, verdwijnt ook de partij. 

Bron: https://palnws.be/2023/10/opinie-jurgen-ceder-open-vld-is-de-partij-van-het-naakte-carrierisme