Als je op 17-jarige leeftijd een voertuig bestuurt zonder rijbewijs of verzekering, als je betrokken bent bij het criminele wereldje van misdaad en drugs, en vooral als je bekend staat voor het weigeren om politiebevelen op te volgen, moet je je ervan bewust zijn dat je je leven in gevaar brengt. Na 15 vermeldingen in het strafregister ben je – ook al ben je op papier minderjarig – al een oude rot in het vak en moet je het in je hoofd halen dat je op het rechte pad moet blijven. Doe je dat niet, dan moet je beseffen dat het wel eens – zoals nu – fataal kan aflopen. Voor hem is het te laat, maar misschien dient het als voorbeeld voor degenen die in zijn (gevaarlijke) voetsporen treden.

Wat we in andere tijden, en met beschaafde autochtone Fransen, ‘une bavure policière’ (niet gerechtvaardigd politiegeweld)  zouden hebben genoemd, werd nu het voorwendsel voor  opstand, rellen, diefstallen en vernielingen van openbare gebouwen en politiecommissariaten. Normale mensen rouwen en wachten eventueel een gerechtelijke uitspraak af, wanneer ze denken dat de politie onverantwoord geweld gebruikte. Dat is de normale gang van zake in een democratische rechtstaat. In Nanterre zagen we het tegenovergestelde. De lachende, brullende en hysterische moeder van de jonge boef, liet zich rondrijden in een cabrio en gedroeg zich als een popster op weg naar en concert. Tussendoor riep ze op tot geweld.

Sinds het begin van de opstand (laten we het beestje bij de naam noemen) zijn er meer dan duizend politieagenten gewond geraakt. Mannen met een tekort aan munitie, die zonder blikken of blozen ijzeren staven, vuurwerkmortieren en allerlei projectielen te verduren kregen. Allemaal gemanipuleerd door would-be moordenaars die een hekel hebben aan Frankrijk en al zijn officiële vertegenwoordigers, agenten, brandweerlieden en zelfs ambulancechauffeurs. Een haat die hen is ingeprent door de verspreiding van een vervalste geschiedenis van Frankrijk, tot aan de president zelf, die in 2017 in Algerije de “misdaden tegen de menselijkheid” durfde te noemen die zijn land had begaan, misschien denkend dat hij op die manier een beetje van het vuur bluste dat in deze gemeenschap in Frankrijk smeult.

De haat wordt ook aangewakkerd door leraren en opvoeders die voor het grootste deel een herziene en gecorrigeerde geschiedenis van Frankrijk uit hetzelfde vaatje tappen. Om nog maar te zwijgen van de families en de oproertaal in vele moskeeën.

‘Jongeren’ – sinds decennia de nieuwe naam voor jeugdige bandieten – verdienen hun brood met allerlei vormen van handel, waarvan sommigen in een dag verdienen wat hun ouders – als ze al werken – in een maand verdienen.

Deze levensfilosofie en haat tegen Frankrijk (en andere Europese landen) gaat ver terug, een halve eeuw, en heeft zijn wortels in de vrolijke wirwar van mei 68 en de imbeciele slogans. U weet wel, het was verboden te verbieden! Sinds toen is grote delen van het onderwijs en cultuur in handen gekomen van dat links- en extreemlinks zootje. De gevolgen laten zich meer dan voelen.

RVW