Vlaamse vrienden, senioren in het bijzonder,

“Van het Westelijk front geen nieuws” maar wel van coronafront. Er zou een vaccin beschikbaar zijn en men heeft zelfs een datum van de start van de inentingen bekend gemaakt: 5 januari.

Gelijk met het nieuws las ik tal van afwijzende reacties: niet elkeen is er zo happig op om zich blind te wapenen tegen een virus waarvan we nog altijd zo weinig weten.

’t Is niet aan ons om advies te geven. Behalve deze dan:

dat vrije mensen beschikkend over een vrije wil een vrije keuze moeten kunnen maken. Verplichten is niet aan de orde, mag niet aan de orde zijn. Wat elk van u ook voor zichzelf beslist, respecteer de vrije keuze van anderen zoals deze de uwe respecteren. Twijfel of bezorgdheid kunnen gedeeld worden, maar blijf hoffelijk.

Zelf zal ik me laten inenten in de hoop dat ik daarmee veilig ben voor anderen en zelf ook beveiligd ben. Zowel als grootouder, als vader, als echtgenoot denk ik aan dat historisch bevel: “Ich dien”.

Gelijk hoop ik dat het de heropening van de horeca, voorwaarde om onze werking te kunnen hervatten, zal versnellen. Ook dat is voor mij een belangrijk argument om die spuitjes te laten plaatsen, want daar kijken velen naar uit: uw stuurgroep niet in het minst.

Verder de belofte nakomend om het IJzertestament, 100 jaar na de eerste heldenhulde die zou uitgroeien tot de IJzerbedevaart, in herinnering te brengen belanden we bij dat laatste begrip na “Nooit meer oorlog” en “Zelfbestuur”: “Godsvrede”.

“Godsvrede” is een begrip dat z’n oorsprong heeft in Griekenland, om de atleten die deelname aan de spelen ter ere van Zeus, welke gehouden werden bij het heiligdom Olympia, een vrije doorgang te verzekeren. Griekenland was toen een lappendeken van stadstaten, elk onder de bescherming van een of andere mindere God, die regelmatig met elkaar overhoop lagen. Vandaar de naam “Godsvrede”, een bestand tussen “goden”.

Wikipedia geeft de voor onze tijd geldende verklaring:

“Het staken van onderlinge twisten en het overstijgen van levensbeschouwelijke overtuigingen binnen een maatschappelijke groep om samen te werken aan een gemeenschappelijk hoger doel.”

Zelfbestuur is dat hoger doel, en in z’n meest logische uitwerking is dat niets minder dan een onafhankelijke Republiek Vlaanderen.

Om dit doel te bereiken is samenwerking noodzakelijk. In de eerste plaats tussen mensen die bereid zijn persoonlijke rancunes opzij te schuiven.

Laten we lessen trekken uit de geschiedenis: het was tragikomisch dat mensen die in de septemberdagen van 1944 ( toen de bevrijding uitbrak) samen in de leeuwenkooi van de Antwerpse Zoo opgesloten zaten, nog tot jaren nadien omwille van details niet met elkaar wilden praten, elkaars gezelschap vermeden of zich opsloten in wrok en zelfbeklag.

Gelukkig veegde velen met de tijd de spons over dat verdelend verleden, was er plaats voor “Godsvrede” en daaraan danken we de naoorlogse Vlaamse Beweging.

Al moet vermeld dat vanuit verschillende strekkingen, verschillende opvattingen en levensbeschouwelijke overtuigingen mensen en organisaties mee vorm gaven aan die Vlaamse Beweging.

Evenwel hebben anderen later gemeend dat “Godsvrede” verouderd was, zoals ook “Nooit meer oorlog” en “Zelfbestuur”.

De begrippen werden vervangen door “Vrede”, “Vrijheid” “Verdraagzaamheid”. Het was voor de ‘veranderaars’ het begin van het einde: de “Vlaamse gemeenschap” ,als instelling, ‘kocht’ de Ijzertoren. In amper enkele jaren tijd verschrompelde de grootste vredes- en vrijheidsmanifestatie in Europa.

In de IJzerwake, gegroeid uit een eerste editie georganiseerd in 1995 door het Vlaams Nationaal Jeugdverbond (tot vandaag gewaardeerde medeorganisator), kan Vlaanderen zich wel herkennen. Hier leeft nog het historische begrip “Godsvrede”.

“Godsvrede” confronteert ons met de vraag: welk Vlaanderen willen we? Critici en tegenstanders van Vlaamse onafhankelijkheid stellen dat Vlaanderen voor als een groot concentratiekamp. Met boven de poorten in het ‘IJzeren Gordijn’ (dat Vlaanderen tegen alle “buitenvlaamse” invloeden moet beschermen) de slogan: “Gij die hier binnentreedt, laat alle hoop varen”. Niet dus!

Om niet mezelf te herhalen verwijs ik naar vorig “teken” over hoe de Republiek Vlaanderen mogelijks ingericht kan worden, met bijzondere aandacht voor individuele rechten en plichten. Niet langer het “luilekkerland” dat zomaar bijna iedereen opvangt en onderhoudt maar wel een Vlaanderen 2.0 waarin de Vlaming via bindende referenda op elk terrein het beleid zal kunnen bepalen. Iedereen leeuw, de tijd van schaap zijn moet voorbij zijn.

Net zoals de Grieken in de vroegste tijden hebben we dus nood aan een ‘bestand’ tussen alle welmenenden, verenigingen zowel als partijen.

In een tijd dat partijvoorzitters als goden heersen over postjes en mensen (Calvo kan er van meespreken) zou een “godsvrede” tussen de V-partijen meer dan wenselijk zijn. Is het niet vóór de verkiezingen (gelijk wanneer die komen, ten laatste in 2024), dan toch daarna.

“Godsvrede” betekent ook dat partijen die zich in een cordon opsluiten, dit onnuttig cordon doorbreken en de Vlaamse kiezers niet langer opdelen in “goede” of “slechte”, “gezonde” of “besmette”, “nuttige” of “onnuttige” kiezers, dus burgers. ’t Is jullie cordon, niet het onze!

Vlaamse vrienden, senioren in het bijzonder,

iemand die het wellicht met al het bovenstaande eens zou zijn geweest, was Herman Vanden Reeck. Dit jaar(op 12 juli) was het 100 jaar geleden dat hij stierf ten gevolge van een schotwonde opgelopen op de Grote Markt van Antwerpen op 11 juli 1920. In het Bormshuis (Volkstraat 30, Antwerpen) loopt over deze nationalistische figuur een boeiende tentoonstelling.

Een groepsbezoek zit er voorlopig niet in, vandaar dat we jullie uitnodigen individueel een bezoek aan het Bormshuis te brengen. En wie weet komt u er wel gelijkgezinden tegen: “toeval kan men niet dwingen” zingt Freek de Jonge. Het museum is open op dins-en woensdag van 14 tot 17 uur, zaterdag van 10 tot 16 uur.

Blijf gezond, en doe alles om gezond te blijven.

Namens de stuurgroep van Seniorenforum Antwerpen, Dirk van Onckelen, voorzitter