Vlaamse vrienden, senioren in het bijzonder,

ik weet niet hoe het met u zit, maar ik herinner me nog precies waar en wat ik aan het doen was toen op 11 september 2001 de radio-uitzending die ik volgde onderbroken werd door de mededeling dat er in New York een vliegtuig door een van de “Twin Towers” was gevlogen. Ik was op mijn werk – het intussen uit Antwerpen verdwenen General Motors – en eigenlijk mochten we geen radio-oortjes dragen…

Toen ik na “de late” thuis kwam zag ik de beelden die iedereen die avond zag: vliegtuig een, vliegtuig twee, het instorten van de torens, de beelden van de andere toestellen die als wapens van de profeet werden gebruikt. Want al snel was dat tenminste duidelijk, en al helemaal na de opeising van de aanslagen door Al Qaida. In detail zagen we mensen uit de brandende torens springen, een zekere dood tegemoet. We zagen hoe brandweerlui en agenten met de moed der wanhoop mensen vanonder het puin haalden, levenden en doden. Ik ben nog lang blijven kijken… alsof kijken een gebaar van betrokkenheid was. Of een therapie.

De voorbije dagen en ook vandaag krijgen we die beelden weer te zien: vandaag herdenkt de wereld – en vooral dan “het Westen” – deze aanslagen. Er zullen opnieuw de namen genoemd worden van de 2752 dodelijke slachtoffers; er zullen toespraken zijn, bloemen, wellicht ’s avonds kaarsen, zowel in de Verenigde Staten van Amerika als in Europa dat sinds 11 september 2001 ook met tal van terroristische moslimaanslagen af te rekenen had: Zaventem, Brussel, Parijs, Londen, Madrid, Berlijn, Nice…

De gevolgen van 11 september 2001 ondervinden we nog dagelijks: de veiligheidsmaatregelen rond grote evenementen, de verhoogde waakzaamheid in luchthavens en treinstations die nu 24 op 24, 7 op 7 onder elektronisch toezicht staan. We lopen constant in beeld van veiligheidscamera’s maar zijn ons dat nog amper bewust. Op onze nieuwe identiteitskaart komen onze vingerafdrukken…

De veiligheidsdiensten hebben wellicht al veel onheil kunnen voorkomen – en ze hebben gelijk dat ze dat geheim houden – maar we kennen de opkomst van de “eenzame wolven”: een moslim – zelden een moslima! – die “vanuit het niets” een beperkte maar evengoed dodelijke aanslag pleegt. Onlangs nog in Nieuw-Zeeland. Achteraf blijkt dan dat er een proces van persoonlijke radicalisering is aan voorafgegaan, vaak onopgemerkt. Ook daarmee hebben we al leren leven… en ook met de leugenpers die deze daders altijd als “verwarden” omschrijft.  

Waar we ook leren mee leven: islam is wereldwijd aan een opmars bezig en gebruikt de goedgelovigheid – en de hulp! – van  “het Westen” om de geboden en verboden van de profeet te betonneren. Zowel in Azië als in Afrika, als in bepaalde steden van het Verenigd Koninkrijk of Europa.

De installatie van een fysieke Islamitische Staat, een “product” van  de door “het Westen” gesteunde “Arabische lente” (die, zo blijkt nu, voor een totale chaos in tal van landen heeft gezorgd, een chaos die blijft voortduren), mag dan door militair ingrijpen verhinderd zijn, intussen is Islamitische Staat uitgegroeid tot een levenshouding, gedeeld door een onbekend aantal volgelingen op alle continenten.

De oorlog tegen IS, maar vooral tegen de nochtans verkozen president Bashar Al-Assad in Syrië, heeft als gevolg gehad dat er een directe bootlijn Afrika-Azië/Europa tot stand kwam, waardoor fortuinzoekers van allerlei slag tot diep in Europa door deugmensen werden  opgevangen. Niet door die deugmensen zelf, natuurlijk niet, maar er is grof subsidiegeld te verdienen met mensenhandel, geld dat van u en mij komt en richting ngo’s zoals “Artsen zonder Grenzen”, “Oxfam” of “Rode Kruis” stroomt. Of via bizarre organisaties die louter teren op het uitbuiten van de situatie.

En loopt het met het ‘transport’ eens mis en sterven er mensen op zee, dan is dat uiteraard enkel de schuld van “de bange blanke man” die zich bezorgd toont over de toekomst van z’n kleinkinderen in een samenleving waarin de overheid weigert de eigen zeden en cultuur nog te verdedigen, laat staan te promoten.

Een overheid die noch de binnen- noch de buitengrenzen van Europa doeltreffend kan of wil bewaken.

Ik weet het, vrienden, dit alles is niet iets waar een mens vrolijk van wordt.

Wil je vrolijk worden, dan moet je afstemmen op de regimepers die met “voorbeelden van geslaagde integratie van vluchtelingen” de ongemakkelijke waarheden zoals de oprukkende radicalisering uit de weg gaan.

Die, zoals gisteren nog in het journaal, zich bezorgd toont over hoe de moslims na de aanslagen bekeken worden. Wat verwacht men, als op de ochtend van 22 maart 2016 de beelden uit de luchthaven van Zaventem aanleiding zijn voor dansende “jongeren” in de straten van Brussel?  

Wie de moed heeft louter op die feiten te wijzen, die wordt het spreekrecht ontnomen. Denk aan “De vier van Mechelen”…

Vlaamse vrienden, senioren in het bijzonder,

gelukkig is er aan elke donkere wolk een zilveren rand!

Overal in Europa vinden mensen die bezorgd zijn, die vreedzaam maar ook weerbaar zijn, elkaar in verenigingen zoals de onze. Daar kunnen ze nog in vrijheid hun gedacht zeggen, hun mening uiten, hun bezorgdheid met anderen delen. Samenkomen met gelijkgezinden. En dat is goed. En die groepen groeien, en die groei vertaald zich in ook een politieke stem: in Vlaanderen is vooral – zo niet uitsluitend – het Vlaams Belang daarvan de spreekbuis.

Uw regiobestuur komt eerstdaags bijeen om het najaar vorm te geven. Intussen kan u al inschrijven voor de “lopende” activiteiten: de wandeling te St. Job en de busuitstap naar Zichem-Averbode.

Tot daar, tot dan,

Dirk Van Onckelen,

voorzitter Seniorenforum regio Antwerpen