Tom Vandendriessche

Het Belgisch politiek systeem houdt niet van verkiezingen. Daarom organiseren ze die maar eens om de vijf jaar. Om ongelukken te vermijden moet de kiezer begeleid worden. Daarvoor worden experten opgevoerd om duiding te geven vanuit een autoriteitspositie. Het is zinvol dat academici hun expertise ten dienste stellen om het publiek debat te verrijken. Maar dat is helaas niet de bedoeling.

Neem nu prof. Ive Marx. Die spreekt in een opiniestuk voor De Standaard over “De luchtkastelen van het Vlaams Belang.” Kort samengevat, wat het Vlaams Belang voorstelt is onrealistisch en onwenselijk, dus stem er maar best niet op. De stropop is een drogredenering waarbij het standpunt van de tegenstander doelbewust verkeerd voorgesteld wordt, om deze gemakkelijk te kunnen weerleggen. Daarvan is dit stuk een echte masterclass.

Vlaamse onafhankelijkheid, maar ook het N-VA-confederalisme, betekent volgens prof. Marx niets anders dan onoverkomelijke problemen. Wat met Brussel, die staan volgens Marx immers niet te springen voor Vlaanderen. De realiteit is dat Brussel een enclave in Vlaanderen is en dus volgens internationaal recht eigenlijk geen andere kant op kan. Is het niet uit liefde, dan zal de keuze voor Vlaanderen voor hen een verstandskeuze zijn. Want de Brusselse financiële en maatschappelijke problemen zijn van die aard dat enkel Vlaanderen de draagkracht heeft om deze aan te pakken. Wie zal het anders doen? Het armlastige Wallonië dat zelf zijn facturen niet meer kan betalen? Of zal Brussel willen betalen voor de Borinage? Over luchtkastelen gesproken. Vlaams Belang voorziet een apart tweetalig statuut voor Brussel binnen Vlaanderen, met grote mate van autonomie. Dat heeft Vlaams Belang allemaal uitgelegd op onze studiedag Brussel in 2021. We kunnen prof. Marx lectuur hiervan aanraden.

Maar de staatsschuld dan, werpt Marx het volgende onoverkomelijk probleem op. Hier is de eerste vraag niet hoe we die verdelen als België uiteenvalt, maar wel hoe die er in de eerste plaats gekomen is en ten tweede hoe we vermijden dat die verder aangroeit. Barbara Pas en Lode Vereeck presenteerden met Bodemloos een overzicht van de studies over de transfers van Vlaanderen naar Wallonië. Uit academisch onderzoek blijkt dat Vlaanderen zijn deel van de Belgische schuld al lang afbetaald heeft door de transfers en de rentelast. Vlaanderen heeft dus ruime onderhandelingsmarge, maar ook geen belang bij een failliete buur. Vlaams Belang wil genereus de schuld verdelen op basis van bevolkingsaantal. Om die federale schuld niet verder te laten stijgen willen we de fiscaliteit en de sociale zekerheid splitsen. Zo ontvangt de federale overheid een dotatie vanuit de gewesten, terwijl dat nu omgekeerd is. Om dat te realiseren stelt Marx zich de vraag wat voor prijs we daarvoor moeten betalen, alsof de ruiters van de Apocalyps opduiken. De realiteit is echter dat Vlaanderen nu 8 miljard per jaar transfers naar Wallonië betaalt. Veertig miljard per legislatuur, 160 miljard sinds het ontstaan van de N-VA. De politieke vraag is niet welke prijs we willen betalen om dat te stoppen, want we betalen sowieso de prijs. De politieke vraag is dus wel hoe lang we nog bereid zijn dat eigenlijk te blijven betalen.

Want Vlaanderen is demografisch, politiek, financieel en economisch het zwaartepunt in België. Wij hoeven niet te vragen, bedelen, smeken en betalen, maar kunnen onze wil opleggen. Federale onderhandelingen leiden echter tot niets. Omdat dat verloopt via de spelregels van het Belgisch systeem dat erop gericht is een Vlaamse dominantie om te zetten in een Vlaamse minderheidspositie. De uitweg is een assertieve Vlaamse regering onder leiding van Vlaams Belang. België overleeft dat niet. Ook dat legde ik eerder uit, een volgende leestip voor prof. Marx.

Vlaanderen is een migratieland en dat zal Vlaams Belang niet kunnen veranderen, want dat is de realiteit ontkennen, zo debiteert verder prof. Marx. Opnieuw een stropop. Al in de premisse heeft hij het fout. Vlaanderen is immers geen migratieland. Daarvoor hebben we simpelweg de ruimte  niet. We zijn het dichtstbevolkte land van Europa! Wie gezinshereniging of humanitaire migratie (asiel) wil aanpakken wordt helemaal geen internationale paria zoals prof. Marx beweert, maar die voert gewoon een ander beleid. Dat heeft twee aspecten. Enerzijds de strengste normen toepassen binnen de huidige wetgevende kaders en anderzijds de wetgevende kaders wijzigen. Op beide aspecten heeft Vlaams Belang tal van voorstellen gelanceerd die uitgevoerd beleid zijn in andere landen. Op het vlak van gezinshereniging is Duitsland veel strenger dan België. Wij zijn ook helemaal niet verplicht asielzoekers zakgeld te geven. Om maar twee detailvoorbeelden aan te halen.

Het Europees wetgevend kader aanpakken, daarover loopt momenteel de discussie met het EU-migratiepact. Pushbacks zijn nu al in crisissituaties legaal. Wie had dat enkele jaren geleden gedacht? Toch stemt dat EU-migratiepact niet tot vreugde. De doelstelling is duidelijk: meer migratie. Dat willen ze doen door illegale in legale migratie te transformeren. Miljoenen per jaar willen ze zo naar Europa halen. België zit wel degelijk mee aan de tafel waar daarover beslist wordt. We ondergaan dat dus niet, we bepalen dat evenmin voor anderen, maar hebben a seat at the table. En beslist de kiezer niet welke Belgische (in de toekomst Vlaamse) regering daar namens ons aan tafel schuift met welk programma? Als echter de EU-wetgevende kaders ons tot ongewenste migratie verplichten met het EU-migratiepact, dan stelt Vlaams Belang de logische consequentie aan onze burgers voor. Een opt out, net zoals Denemarken dat heeft. Als zij daarin slagen, waarom wij niet? Een standpunt dat ondertussen ook N-VA overnam trouwens. Eerst win je de strijd om de ideeën, dan die om de kiezer, dan om de politieke macht. Ook dit had prof. Marx allemaal in onze brochure Fort Europa uit 2021 kunnen lezen.

Tenslotte beweert prof. Marx dat Vlaams Belang tegen economische migratie is. Ik veronderstel dat hij hiermee arbeidsmigratie bedoelt. Migratie is inderdaad geen oplossing voor onze vergrijzing of de tekorten op de arbeidsmarkt. We kunnen hem lectuur aanraden van de onderzoeken naar de kostprijs van migratie. Kortgeschoolde en laagbetaalde arbeid van buiten de EU importeren betekent naast een socio-culturele ook een financiële kost voor de samenleving. €47.000 per Marokkaanse gastarbeider. Vlaams Belang maakt andere keuzes. Wij investeren in productiviteit, innovatie en technologie als motor voor onze Vlaamse slimme economie van de toekomst. We investeren in gezinspolitiek. De geboortetekorten van vandaag zijn de kwantitatieve arbeidstekorten van morgen immers. We hervormen het onderwijs, stemmen het aanbod kwalitatief beter af op de noden van onze arbeidsmarkt. We rationaliseren de overheid en schrappen overbodige functies die tot crowding out leiden op de arbeidsmarkt. We verlagen de belastingen op arbeid in functie van activering. Ook dat had prof. Marx allemaal kunnen lezen in onze brochures en studiedagen, maar dat vergt natuurlijk enige intellectuele inspanning.

Inzake handelsbeleid en Europese Unie presteert prof. Marx het om de voorstellen van Vlaams Belang als een soort Brexit-Bokrijk voor te stellen. Vlaams Belang pleit helemaal niet voor een exit uit de Europese Unie. Wij willen de euro niet afschaffen, maar waarschuwen wel voor de onderliggende economische onevenwichten die tot instabiliteit leiden en de monetaire expansiepolitiek die de waarde van ons geld inflatteren. Mag het nog?

Vlaams Belang is voor importheffingen, hoe is dat te rijmen met de Europese eenheidsmarkt en een open Vlaamse economie die leeft bij handel, roept prof. Marx uit. Probleem is natuurlijk dat die in de EU al bestaan en zelfs tot de fameuze Green Deal behoren. Het carbon border adjustment mechanism om precies te zijn. Ook deze angstschreeuw slaat dus op niet veel. Vlaams Belang ziet wel degelijk een meerwaarde in het bestaan van de Europese Unie waarvoor het ooit opgezet is, als economisch samenwerkingsverband tussen soevereine natiestaten, niet als politiek federalistisch supranationale constructie. Laat nu net het beschermen van de Europese interne markt tegen oneerlijke, deloyale en schadelijke handel daarbij een instrument zijn dat al bestaat in handen van de EU, en waar Vlaams Belang dus voor is. L’horreur!

Kers op de taart is de veronderstelde onbetaalbaarheid van de lastenverlagingen die Vlaams Belang voorstelt. Vlaams Belang stelde onlangs een Nieuw Sociaal Pact voor. Wij leggen de hoofdkrachtinspanning op een massieve lastenverlaging op arbeid. Bart De Wever noemt deze belastingverlagingen trouwens sociaal-economisch extreemlinks, maar zelfs voor prof. Marx is dat te grote onzin om te herhalen. Hoe Vlaams Belang dat betaalt? Door de transfers naar Wallonië te stoppen. Dat is namelijk de interne logica in het programma van Vlaams Belang. We besparen op transfers en geven Vlaams belastinggeld terug aan de Vlamingen. We besparen op migratie en het politiek systeem en geven een betere sociale zekerheid terug.

Dat werd inderdaad door het Planbureau in 2019 becijferd. Dat deden ze op Belgisch niveau. Ze weigerden onze voorstellen per gewest door te rekenen. Dat deed Vlaams Belang dus zelf en daaruit blijkt dat onze voorstellen perfect betaalbaar zijn. De politieke conclusie is dus dat België slecht socio-economisch (en ander) beleid voor de Vlamingen betekent. Dat is dan ook de kern van het Vlaams Belang-programma. Vlaams beleid moet volgens ons afgestemd zijn op Vlaamse realiteit. In het socio-economisch domein zijn de splitsing van de sociale zekerheid en de fiscaliteit zijn daarbij volgens ons essentieel. Wie dat niet ambieert en realiseert, kan geen ander beleid vormgeven. Daarvan is de N-VA met hun droomcoalitie en 33% in 2014 het beste voorbeeld. We kregen gewoon meer van hetzelfde.

Is het Vlaams Belang-programma onrealistisch, onbetaalbaar en onhaalbaar zoals prof. Marx beweert? Niemand is ooit ergens in geslaagd door geen enkele ambitie te formuleren en het op voorhand op te geven. In 2024 kiest de Vlaming wie hem of haar vertegenwoordigt, met welke politieke agenda en welke prioriteiten. De keuze is aan de Vlamingen. Politiek is een strijd tussen belangen. Die strijd beslechten we op democratische wijze.

Gebruik makend van de stropopredenering lijkt prof. Marx te willen voorkomen dat de Vlamingen zich realiseren wel degelijk een politieke keuze te hebben bij de verkiezingen in 2024. We hebben andere belangen dan zij die de status quo willen bevestigen. Die strijd tussen belangen is de essentie van politiek, maar dat wil Marx blijkbaar opheffen. Zodat we enkel nog maar voor meer van hetzelfde kunnen kiezen, een andere keuze is zogezegd ondenkbaar. Zijn opiniebijdrage is niet alleen intellectueel armtierig en flagrante desinformatie, maar vooral fundamenteel anti-politiek. We zouden het bijna populisme durven noemen.

In 2024 beslissen de Vlamingen. En dan is het aan ons.

Tom Vandendriessche

Europees Parlementslid