Op 24 februari 2021 viel Rusland Oekraïne binnen. Zowel de Amerikaans president Biden als Europees commissievoorzitter Von der Leyen schuwden de grote woorden niet. Dit was volgens hen meer dan een oorlog tussen twee landen. Dit was een fundamenteel conflict tussen het democratische model en het autoritaire model. De hele internationale veiligheidsorde stond op het spel. Het Westen zelf was in gevaar. Ze beweerden met andere woorden dat dit een existentieel conflict is voor ons.  

De Europese Unie formuleerde drie strategische doelen. Ten eerste, Oekraïne moet zich kunnen verdedigen, daarvoor levert de EU zo lang als nodig humanitaire, financiële en militaire steun. Ten tweede, Rusland de mogelijkheden ontnemen de oorlog verder te zetten door economische sancties. Ten derde, Rusland onvoorwaardelijk verdrijven uit het volledige territorium van Oekraïne.

Amerikaans president Joe Biden reageerde anders. De VSA beloofde Oekraïne te steunen. Rusland moest een zware prijs betalen voor deze agressie. Hij verzekerde echter dat de VSA noch de NAVO militair direct betrokken zouden raken. Tenslotte zou hij er alles aan doen om Amerikaanse burgers te beschermen tegen welvaartsverlies.

De EU tekende een blanco cheque voor Oekraïne. De VSA deden dat niet. De EU zou de oorlog stoppen met sancties. De VSA zou ze een zware prijs doen betalen. De EU wou Rusland verdrijven uit Oekraïne. De VSA wilden vooral Rusland niet laten winnen, maar wel een gunstige onderhandelingspositie voor Oekraïne verzekeren. De EU verdedigde morele principes. De VSA verdedigde belangen. De EU heeft zich in een positie gemanoeuvreerd waaruit ze niet meer weg kan. De VSA beslissen zelf wanneer hun objectieven bereikt zijn. En dat heeft grote consequenties.

Het is inderdaad zo dat de Russische economie zware klappen te verduren kreeg, zoals de VSA beoogde. Economische sancties stoppen echter geen oorlogen zoals de EU dacht. Integendeel, Rusland schakelde over op een oorlogseconomie en produceert steeds meer militair materieel. De EU heeft simpelweg de industriële capaciteit niet om het beloofde oorlogstuig aan te slepen. Ook puur financieel keren de sancties als een boemerang terug. Terwijl Rusland in oktober jongstleden nooit meer inkomsten uit olie en gas haalde, zijn de energieprijzen in Europa structureel zowat verdubbeld voor gezinnen en bedrijven met alle gevolgen van dien voor onze welvaart. De reden hiervoor is dat de rest van de wereld helemaal niet meedoet aan die Westerse economische sancties.

Wat betreft humanitaire hulp vangt de EU 4.2 miljoen mensen uit Oekraïne op. De VSA hebben een kleine 300.000 vluchtelingen onderdak gegeven. In totaal vluchtte zo’n 15% van de Oekraïense bevolking. Het eigenaardige is dat zowat 40% van hen tijdelijk of permanent terugkeerde. Enerzijds is dat een goed teken over de bereidheid terug te keren na de oorlog, want daar horen die mensen thuis en zijn ze nodig om hun land herop te bouwen. Anderzijds lijkt die oorlog in een patstelling te belanden en zich grotendeels in enkele regio’s van dat grote land af te spelen, wat de vraag over de houdbaarheid en de noodzaak van die massale opvang doet rijzen.

Tenslotte, de militaire steun. De aanvankelijke wapenleveringen betroffen wapens met een voornamelijk defensief oogmerk, denk aan luchtafweer en anti-tank raketten. Door de militaire successen in 2021 waarbij Rusland uit Kiev en Kherson moest terugtrekken en verdreven werd uit de streek rond Charkov dacht men met de levering van zogenaamd offensieve wapens (tanks, langeafstandsraketten, vliegtuigen, etc.) Rusland militair te kunnen verslaan in 2023. Het idee was om de Krim te isoleren en de landbrug rond Mariupol doormidden te breken. Dit zou dan een gunstige onderhandelingspositie opleveren voor Oekraïne (VSA) of het begin van het verdrijven van Rusland uit het volledige territorium betekenen, waarop het Poetinregime zou imploderen en de verantwoordelijken voor het Internationaal Strafhof berecht zouden worden (EU).

Voor dit offensief startte, analyseerde de bekende prof. John Mearsheimer de militaire kansen. Volgens hem ging het fundamenteel om een uitputtingsoorlog. Daarin spelen drie factoren een bepalende rol: wilskracht, bevolking en artillerie. Hij schat in dat zowel voor Rusland als Oekraïne dit een existentiële oorlog is. Bijgevolg acht hij hun wilskracht gelijkwaardig. Inzake bevolking heeft Rusland een voordeel van 5 tegen 1en inzake artillerie schat hij het voordeel voor Rusland tussen de 5 en 10 tegen 1. Met andere woorden, Rusland heeft de beste militaire kansen. Maar aangezien Rusland, Oekraïne en het Westen mekaar als een existentieel gevaar zien, heeft niemand enig perspectief op een duurzame vrede. In het beste geval kan een bevroren conflict gerealiseerd worden zoals tussen Noord- en Zuid-Korea. Bijgevolg zal de oorlog blijven duren waarbij Rusland volgens hem zal ambiëren om nog eens vier Russischsprekende regio’s (Charkov, Dnipro, Mikolajiv, Odessa) te annexeren zodat een verwoeste en onleefbare rompstaat Oekraïne overblijft die geen gevaar voor Rusland kan vormen.

Het Westen dacht dit te voorkomen door Oekraïne met moderne Westerse wapens te voorzien. Westerse kwaliteit boven Russische kwaliteit. Middels een Blitzkrieg dacht men het Russisch front te doorbreken, de landbrug doormidden te hakken en de Krim te bedreigen. Deze militaire overwinning zou het Poetinregime dan dodelijk destabiliseren en aan de Westerse publieke opinie bewijzen dat de steun effect had. Het offensief van Oekraïne is ondertussen compleet mislukt. En dat is volgens Mearsheimer ook helemaal in de lijn van de verwachtingen voor wie verder keek dan de propaganda.

Bijgevolg bevinden we ons in een uitputtingsoorlog waarvan Poetin de inschatting maakt dat hij die kan winnen als de Westerse steun verzwakt door oorlogsmoeheid. Het perspectief van een eindeloze oorlog is inderdaad weinig aantrekkelijk voor de publieke opinie zowel in de VSA als in Europa. De Europese belastingbetaler betaalde al 85 miljard euro. Maar niemand weet hoe hoog de blanco cheque die de EU-elite tekende bij de start van de oorlog uiteindelijk zal worden. Enig perspectief op succes in het realiseren van de strategische doelen van de EU is ondertussen volstrekt bijster gebleken.

Maar vooral heeft dat nog andere en vooral onvoorziene gevolgen die pijnlijk de zwakte van het naïef liberaal moralisme aantonen waarmee de Europese politieke elites ons naar dit moeras geleid hebben en waarvan ze geen flauw benul hebben hoe we er ooit terug uit geraken. Azerbeidzjan zuiverde Nagorno-Karabach van christelijke Armeniërs. Europa keek de andere kant uit omdat ze het gas van de islamitische Azeri’s nodig hadden. Qatar huisvest de terroristen van Hamas, maar ook hiervan heeft Europa gas nodig. Venezuela dreigt zowat de helft van Guyana militair te annexeren, maar ook met dit regime doen we opnieuw zaken omdat we de olie nodig hebben. De economische sancties van de EU tegen Rusland hebben de oorlog niet gestopt, de Russische economie niet dodelijk getroffen of het Poetinregime fundamenteel ondermijnd, maar vooral de EU zelf verzwakt.  

Stilaan worden onvermijdelijke conclusies getrokken, die we niet kunnen negeren ook al horen we ze niet graag. De VSA zullen de factuur van de steun aan Oekraïne ongeacht wie de volgende president wordt, ongetwijfeld steeds meer bij de EU leggen. Voor de VSA is Oekraïne immers geen existentiële bedreiging. Hun prioriteiten liggen in het Midden-Oosten, Zuid-Oost-China en zelfs op hun eigen grens met Mexico. De strategie van de VSA (geen directe militaire betrokkenheid, Rusland een prijs laten betalen, Oekraïne een onderhandelingspositie opleveren) is opgebouwd rond hun eigen belangen en machtsdenken, niet zoals de EU rond moraliteit en wensdenken. Daardoor heeft de VSA zijn lot in eigen handen, maar is de EU de gevangene van zijn eigen onrealiseerbare strategische doelen in Oekraïne. De desastreuze consequenties daarvan worden steeds duidelijker. Vroeg of laat zal het volk de EU-elite daarvoor ter verantwoording roepen.   

En dus schakelen de eurofanatici zoals Verhofstadt gewoon een versnelling hoger. Op de recente Eurotop beslisten ze de toetredingsgesprekken met Oekraïne door te duwen. Uiteraard zal dat nog lang duren, maar nu moet het alvast een voldoende wortel zijn om te blijven vechten tot de laatste Oekraïner. Maar ook Georgië, Albanië, de westelijke Balkan en Turkije willen ze in de EU. De waanzinnige som van nog eens 50 miljard van Europese belastingbetalers voor Oekraïne botste gelukkig wel nog op een veto van de Hongaarse premier Orban. Bijgevolg willen ze meteen ook de EU-verdragen aanpassen waarbij ze het vetorecht willen afschaffen zodat ze niet langer gehinderd worden in hun imperiale ambities door regeringsleiders die de belangen van hun eigen bevolking voorop stellen. Na EU-belastingen moet een EU-leger uiteindelijk het sluitstuk worden van waar ze heen willen.

Ooit begon de EU als een positief project voor welvaart en vrede door economische samenwerking gebaseerd op respect voor culturele diversiteit en nationale soevereiniteit. Dat is geëvolueerd tot een gecentraliseerde EU-superstaat die culturele identiteit wil uitwissen en nationale soevereiniteit wil afbreken. Ze willen de nationale democratie vervangen door een EU-technocratie waarmee ze landen willen ontmantelen en burgers onderwerpen. Ze willen van de EU een ‘geopolitieke Unie’ maken zoals Von der Leyen al bij de start van haar mandaat in 2019 aankondigde. Zoals elke crisis in het verleden, gebruiken ze ook deze crisis in Oekraïne om hun plannen te forceren.

Deze EU is helemaal aan het ontsporen. Hier hebben we nooit voor getekend. De catastrofe van de oorlog in Oekraïne is een duidelijke waarschuwing voor waar we naartoe marcheren als we deze Eurofanatici niet stoppen. Naar de loopgraven.

In 2024 beslissen we of we dat pad eigenlijk wel willen volgen.

Tom Vandendriessche

Europees Parlementslid