Nood aan Vlaams identiteitsbesef

De analyse dat België vierkant draait, is al lang geen exclusief Vlaams-nationale denktrant meer. Zowel uit het bedrijfsleven als uit de topambtenarij klinken de noodsignalen steeds luider. Nadat vorig jaar ex-postbaas Johnny Thijs concludeerde dat “dit land niet meer werkt”, klonk er in het voorjaar een zelfde geluid bij Fons Leroy, topman van de Vlaamse arbeidsbemiddelaar VDAB én van socialistische signatuur. De totale versnippering van bevoegdheden binnen België zorgt er volgens Leroy voor dat het Vlaams activeringsbeleid compleet faalt.

En dat is nog maar het topje van de ijsberg. België is na 47 jaar ‘staatshervormen’ verworden tot een institutioneel kluwen waar vliegtuigen zich moeten aanpassen aan de anti-Vlaamse grillen van zijn Hoofdstedelijk Gewest. Waar de thuiszorg Vlaamse materie is en thuisverpleging federale. Waar het justitiebeleid Belgisch is, maar de enkelbanden regionaal.

Buiten wat schouderophalend cynisme gleed de noodkreet van Leroy in de politieke hoofdkwartieren af als water van een eend. Nochtans weten ze in de partijpaleizen verdomd goed dat zijn diagnose niet meer is dan een empirische waarneming. Ze illustreert overigens uitstekend de stand van het land: in verval.

Contrafederatie

Intussen neemt de overheidsschuld met 452 miljard euro Zuid-Europese proporties aan, waardoor elke werknemer in dit land een schuld torst van 99.500 euro. Het overheidsbeslag piekt nog steeds vlot boven de 53 procent en inzake belastingdruk behoudt België de kampioenstitel stevig in handen. De contrafederatie die België heet, barst van de systeemziekten.

En  intussen gaat de welvaartsoverdracht naar het zuiden onverminderd door. Maandelijks ziet elke Vlaming zo’n 200 euro naar de bodemloze putten van Di Rupo en Magnette stromen. De transfers naar Wallonië lijken hiermee wel op een permanente bloedtransfusie waar de patiënt zo vriendelijk is om tegelijkertijd de slagaders van de bloedgever toe te knijpen. En als we de confederale leermeesters goed hebben begrepen, zal dat ook na 2019 zo blijven. Verder dan  een zoveelste transferstudie geraakte Vlaams opperbevelhebber Bourgeois nog niet.

Geen omwenteling maar status quo

“Van het Belgische beleid kun je nooit nog goed beleid maken”, was destijds nochtans de conclusie van de confederale profeten. Enkele jaren en ministerposten later lijken de immense problemen van gisteren vandaag tot onbestaand te zijn uitgeroepen. De veelbelovende omwenteling heeft plaatsgemaakt voor een ambitieloze status quo. Het gemak waarmee diegenen die zo flagrant werden bedrogen – de kiezers – daarmee omgaan, is al even stuitend als indrukwekkend. Het ontbreken van een volwaardig Vlaams gemeenschapsgevoel is daar niet vreemd aan. In tegenstelling tot de Schotten of de Catalanen blijft het Vlaams identiteitsbesef beperkt.

Eén Vlaamse kieskring

Die ingebakken nederigheid heeft naast een aantal culturele en historische ook institutionele oorzaken. Zo zorgen de provinciale kieskringen voor een vreemd selectieproces van politieke bestuurders. Bestuurders waar een groot deel van de burgers zich niet mee identificeert. Is er bijvoorbeeld iemand die zich kan inbeelden dat in één Vlaamse kieskring Geert Bourgeois uit de bus zou komen als de meest geprefereerde regeringsleider? Juist.

Vlamingen vormen één democratie, met één publieke cultuur en media en toch kunnen West-Vlamingen niet op Vlaams-Brabantse politici stemmen of omgekeerd. Eén Vlaamse kieskring waarbij de man of vrouw met de meeste stemmen de scepter mag dragen, zou niet alleen een sociologische dynamiek op gang kunnen brengen van gemeenschapsgevoel, het zou ook resulteren in een transparanter en representatiever bestuursapparaat en een democratischer Vlaanderen. En laat net dat op 11 juli een hoofdbekommernis zijn.

Tom Van Grieken

Voorzitter Vlaams Belang