Moest de buste van Roger Nols weg?

De vraag of het borstbeeld van Roger Nols (1922-2004) in het Schaarbeekse gemeentehuis moest weggehaald worden is blijkbaar beslecht. Het beeld mag blijven, voor zover er een verwijzing naar zijn (duister) verleden wordt aan toegevoegd.  Tot dat besluit kwamen twee ‘deskundigen’, de ene van de VUB, de andere van de ULB. Het is allemaal te zot voor woorden.

Gaan ze bij de buste van Koning Albert II ook toevoegen dat hij een kind verwekte bij Sybille Michèle Emilie barones de Selys Longchamps, maar bleef volhouden dat hij niet de vader/verwekker was?  

En indien de buste van Nols toch had moet verdwijnen, dan was het – neem het van me aan – niet omdat hij op een bepaald ogenblik de Vlamingen schoffeerde, maar wel omdat hij zich tegen de vreemdelingeninvasie verzette.

Roger Nols

Vele jongeren zullen zich afvragen, wie in godsnaam is Roger Nols. Wel, Roger Nols was tijdens de periode 1970/1990 zowat de meest besproken politieke figuur in de Vlaamse Beweging.  Een eer die hij wel moest delen met José Happart, burgemeester van Voeren, die later voor corruptie zal veroordeeld worden. Roger Nols was van 1970 tot 1989 burgemeester van Schaarbeek, en van 1971 tot 1992 volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Brussel. Vooraleer hij die mandaten bekleedde, was hij actief als chef-kok in een luxehotel op het Rogierplein.

Berucht

Bekendheid verwierf Nols voornamelijk door de zogenaamde ‘Lokettenkwestie’, waarbij aparte loketten werden ingericht voor Franstaligen, Vlamingen en vreemdelingen. Hoewel dat in de praktijk – aanschuiven was voorbij – gemakkelijk en geriefelijk leek voor de Vlamingen, was dat in theorie pure provocatie t.a.v. de Vlamingen. In het provoceren was Roger Nols trouwens een kampioen. Men moet heel die kwestie natuurlijk in het juiste perspectief bekijken. Het was de periode dat het FDF verkiezing na verkiezing won. Sinds 1964 heeft het FDF niet minder dan achttien burgemeesters geleverd in het hoofdstedelijk gewest.

Vlaams protest

Het was dan ook vanzelfsprekend dat de Vlaamse Beweging de lokettenkwestie niet blauwblauw zou laten. Het Taal Aktie Komitee (TAK), net opgericht,  hield woelige protesten in Schaarbeek en Flor Grammens (1899-1985) werd in 1974 veroordeeld voor het overspuiten van opschriften. Toen parlementsleden van de Volksunie de borden gingen weghalen, wat tot hevige schermutselingen met de politie leidde, begon de zaak de nationale politiek te beroeren. Het kwam zover dat premier Tindemans (CVP) een regeringscommissaris naar Schaarbeek stuurde. Oud-(repressie)krijgsauditeur Walter Ganshof van der Meersch – ook gekend van de spooktreinen naar Abbeville – moest er orde op zaken stellen. Hij liet de deuren openbreken en de eentalige borden verwijderen. Dat betekende zo goed als het einde van deze zaak.

« En charter ou en C-130, avec Nols, ils y seraient déjà » (Met charter of in een C130, met Nols waren ze er al)

Vreemdelingen

Later kwam Nols in het nieuws door zijn fel verzet tegen migratie uit voornamelijk Noord-Afrika en Turkije. Zo kwam hij naar het gemeentehuis, gezeten op een kameel en getooid in djellaba. Zijn slogan, « En charter ou en C-130, avec Nols, ils y seraient déjà », zorgde natuurlijk voor de nodige verontwaardiging bij de weldenkenden. Hij werd wel opnieuw verkozen, maar verliet in 1992 de Kamer. Voor de gemeenteraadsverkiezingen van 1994 raakte hij verkozen vanop de laatste plaats van de PRL-lijst, maar hij weigerde samen te werken met de ‘nieuwe Belgen’ die op dezelfde lijst waren verkozen. Nols trok zich terug en stapte over naar het Belgische Front National van Daniel Féret, een plastisch chirurg die België intussen verliet om zich als dokter in het Franse Cap d’Agde (Herault) te vestigen. Na strubbelingen met Féret vervoegde Nols het Front Nouveau de Belgique van Margriet Bastien.

Nog even vermelden dat Nols Jean-Marie Le Pen in Schaarbeek uitnodigde voor een meeting in de zaal van het gemeentelijk zwembad, wat ook voor hevige rellen zorgde.

Mijn ontmoetingen met Nols

Niettegenstaande hij perfect op de hoogte was van mijn betrokkenheid in de zaak wat ze de ‘Negen van Laken’ zijn gaan noemen, heeft hij me enkele malen opgezocht in de ‘rechtse koffiekamer’ (er is ook een linkse) van de senaat. Bij het verkiezingsincident in Laken overleed de FDF-militant Jacques Georgin ten gevolge van een hartaanval. Negen Vlaamse verdachten werden daarvoor verantwoordelijk gesteld, hoewel de man geen uitwendige verwondingen vertoonde. Maar goed, het Vlaams Barbertje moest hangen. Door toedoen van Nols draagt een laan in Schaarbeek zijn naam,  de Jacques Georginlaan. In die periode werd ook een gedenkplaat ter zijner ere aangebracht aan de Huart-Hamoirlaan.

Alles kwam tijdens onze ontmoetingen ter sprake, de lokettenaffaire, de vreemdelingenkwestie, de zaak Georgin, enz.

Eerlijkheid verplicht me te vertellen dat Nols eigenlijk een zeer sympathieke man was die geen enkel gesprek uit de weg ging. Een olijke, sympathieke, politieke schurk, is misschien nog typerender. Hij had niets meer van de nurkse man die we kenden vanuit de media. Lachend probeerde hij me te vertellen dat we in de ‘Lokettenkwestie’ allebei gewonnen hadden: “j’ai gagné,  vous avez gagné”. Eigenlijk had hij geen ongelijk. Zijn FDF bereikte geweldige scores en de Vlaams Beweging werd meer dan wakker geschud.

Was Nols een opportunist? Zeker en vast. Maar moesten we alle bustes van opportunisten weghalen uit de parlementen en gemeentehuizen, de gangen stonden er verlaten bij.

Mag Nols zijn borstbeeld blijven? Natuurlijk. Men moet de geschiedenis niet vervalsen omdat het politiekcorrecte clubje dat wil. Ook al was hij niet altijd de grote vriend van ons, Vlaams-nationalisten.

Roeland Van Walleghem