In zijn woning in Liedekerke is gisteren oud-journalist Mark Grammens (84) overleden.  Grammens was de zoon van de bekende taalstrijder Flor Grammens (1899-1985), een groot voorbeeld voor vele Vlaamse militanten. Mark Grammens sukkelde al een hele tijd met zijn gezondheid. Voor een intellectueel, een man van letteren, waren de gehoor- en zichtstoornissen, waar hij al jaren mee kampte, geen sinecure. Niettegenstaande deze handicap bleef hij zijn Journaal, een tweewekelijkse nieuwsbrief met circa 2.000 abonnees, tot in 2013 uitgeven.

Mark had de reputatie geen gemakkelijke te zijn, en dat was ook gedeeltelijk zo. Maar wie hem beter kende, ontmoette dan ook een gezellig, vriendelijk en onderhoudend man. Nieuwe ‘trends’ lapte Mark aan zijn laars. Zo was hij waarschijnlijk de enige Vlaming die zijn teksten nog op een oude typmachine Adler (met qwerty-klavier) intikte.  Geen lachertje voor zijn omgeving, die op zoek moest gaan naar inktlinten en vervangstukken, die zo goed als niet meer te vinden waren.  Dat was Mark ten voeten uit.

Als jongeling groeide Mark op in het Brusselse Oudergem, waar hij de onmenselijke Belgische repressie aan de lijve ondervond. Het zou nooit meer goed komen tussen dit land en de Vlaamsgezinde journalist. Mark begon zijn loopbaan als journalist, na studies rechten, diplomatie en volkenrecht aan de KU-Leuven. Hij vestigde zich vervolgens in Londen, waar hij voor The Guardian werkte en correspondent werd voor Het Volk en het Nederlandse dagblad Trouw.

In 1964 richtte Mark Grammens het linkse, Vlaamsgezinde De Nieuwe op.  In 1980 hield hij het daar voor bekeken. Tegenstanders beweren dat hij van toen af aan een (extreem-)rechtsere koers is gaan varen, wat uiteraard niet met de waarheid strookt.  Mark was Mark, en daarmee gedaan. Niemand zou Mark ongewild een (politieke) mening opdringen.

Bij het rampzalige Egmontpact (24 mei 1977) – de Volksunie had Vlaanderen verraden volgens Mark – liet hij zich nog eens goed gelden.  Wijlen Hugo Schiltz (VU) schreef toen het boekje, ‘Gedaan met zeuren en treuren’, als antwoord op Mark zijn eerdere publicatie, ‘Gedaan met geven en toegeven’. Het  jonge Vlaams Blok, opgericht na het Egmontpact, kon dan ook op de volle steun van Mark Grammens rekenen. Hij verafschuwde eveneens het cordon sanitaire rond onze partij, dat hij als onrechtvaardig en ondemocratisch ervoer.

Rust in vrede, Mark, we zullen je vlijmscherpe analyses missen.

Roeland Van Walleghem
Oud-senator