Wat een afgang voor de Franse leugenmedia.

Gedurende de hele maand voor de parlementsverkiezingen werd alleen maar gesproken over het ‘nakende’ succes van de extreemlinkse Mélonchon en zijn alliantie met alle linkse partijen. (NUPES). Het leek wel of het Rassemblemnt national niet meer meedeed met de parlementsverkiezingen. Het journaille had alleen nog oog voor de extreemlinkse clown, die zowaar de premier van een cohabitation-regering ging en zou worden.

De publieke omroep (France2) bood de alliantie (communisten, marxisten, socialisten, groenen, enz.) van Mélenchon, NUPES, twee keer zoveel zendtijd als het Rassemblement national.

Dit was voldoende om de overwinning in koorgezang aan te kondigen, en de slogan van Mélenchon “Kies mij tot Eerste Minister” kracht bij te zetten. In hun enthousiaste geest waren de teerlingen al geworpen. Men moest de Fransen immers doen geloven dat politieke correctheid, het wokisme, het systematisch denigreren van recht en orde (Mélenchon: “de politie doodt”), het permanente slachtofferschap en de verderfelijke tegenstelling tussen Fransen (vrouwen tegen mannen, migranten tegen autochtone Fransen, armen tegen rijken…) de te propageren ideeën waren en dat ze een briljante meerderheid moesten krijgen.

Het volk zet hen een dikke neus

Op zondag 19 juni, de avond van de 2^de ronde, stortte hun multiculturele droomwereld in mekaar. Alle windstreken in Frankrijk stuurden RN-volksvertegenwoordigers naar de Assemblée. Zelfs in la France profonde, waar de partij vroeger zo goed als onbestaande was, stemden de kiezers massaal voor het RN. En oh gruwel, de partij van Marine werd zowaar groter dan de extreemlinkse club (LFI) van de nooit niet-premier Mélenchon.

De RN-groep in de Nationale Assemblee (89 afgevaardigden) is groter dan de LFI-groep (72). En de afgevaardigden die onder het label Nupes zijn gekozen, zijn ver verwijderd van de zelfverklaarde meerderheid.

Ondanks de leugenmedia, ondanks de hype en de manipulatie waaraan de meesten van hen zich hebben overgegeven, bieden de Fransen een verpletterende entree in het Palais Bourbon aan gekozen vertegenwoordigers wier ideeën niet stroken met die van het regime.  De gekende verwijten, racisme, fascisme en tutti quanti, lieten de Fransen ijkoud, nog maar eens.

Ondanks de media heeft het Franse volk zijn sterke wil laten horen om te strijden tegen :

– onveiligheid

– de dramatische ineenstorting van het nationale onderwijs en het onvermogen van het land om nieuwe generaties op te leiden

– de ongecontroleerde immigratie

– de bevordering van ideologieën die alles kapotmaken: ‘gender’, dat de realiteit van man-vrouw ontkent en kinderen dwingt van geslacht te veranderen, antiracisme, karikaturaal feminisme, dogmatische ecologie waar men tevergeefs zoekt naar het woord ‘natuur…

– het opgeven van het platteland en de kleine steden, en van alles wat het leven in Frankrijk zo mooi en zacht maakt

– de desintegratie van de Franse samenleving.

-het gebrek aan koopkracht

-de klimaathysterie

Wat een ondankbaar volkje, zullen ze op de redacties gedacht hebben.

RVW