Het Vlaams Belang kan de krachtlijnen van het regeerakkoord van N-VA, CD&V en Open VLD onmogelijk een voldoende geven. Vooral de institutionele ambities zijn onbestaande. Het debat over de Vlaamse autonomie wordt door Jambon en co verwezen naar het Vlaams Parlement waar het allicht zal verzanden in een eindeloze praatbarak. Over de transfers rept men met geen woord, laat staan dat men de ambitie uitdrukt ze aan te pakken. Nog nooit was de Vlaams-nationale familie zo groot in het parlement en nog nooit was de communautaire ambitie zo klein.

Inzake Inburgering worden vooral maatregelen afgekondigd die op het eerste zicht fors ogen, maar uiteindelijk eerder symboolmaatregelen zijn. Weliswaar zou er een bijdrage worden gevraagd aan de kost van de inburgering, maar die staat geenszins in verhouding tot de werkelijke kostprijs van een inburgeringstraject die 4.300 euro bedraagt. De geplande wachttijd van zes maanden voor de kinderbijslag komt er in het geheel zelfs niet. Nochtans was ze opgenomen in de startnota van Bart De Wever. Van een getrapte toegang tot de kinderbijslag – zoals ooit door N-VA bepleit – is al helemaal geen sprake meer. Ook de boete voor inburgeraars die niet slagen voor hun examen komt er niet.

Een wettelijk hoofddoekenverbod lijkt er dan weer wel te komen – althans uitgehold –  zo zou ze niet gelden voor gemeentelijke diensten en – onderwijsinstellingen. Het Vlaams Belang is wel tevreden over de verblijfsvoorwaarde voor de sociale huisvesting en de Vlaamse sociale bescherming. Het valt echter te vrezen dat dit niet zal volstaan om te verhinderen dat onze sociale voorzieningen ook in de toekomst als een magneet zullen blijven werken op gelukzoekers uit alle windstreken. Over het aanpakken van misbruiken door allochtonen die hier een sociale woning bezetten, maar eigendommen in het thuisland hebben, blijft het ook oorverdovend stil. Ondanks de veelbelovende passages in de startnota.

De middelen voor Welzijn worden weliswaar opgetrokken, maar zullen ruim onvoldoende zijn om de wachtlijsten weg te werken. De noden bedragen 3 miljard euro, het budget dat wordt voorzien bedraagt echter amper 550 miljoen. In het regeerakkoord is slechts sprake van een ‘ambitie’ om de wachtlijsten voor personen met een handicap terug te dringen. Een wettelijk afdwingbaar recht op steun wil deze regering niet realiseren. Ook de passage over de betaalbaarheid van de rusthuizen blinkt vooral uit in vaagheid. De noodzakelijke maatregel van de maximumfactuur komt er helaas niet.

Inzake Onderwijs is het Vlaams Belang tevreden dat er niet meer wordt ingezet op de zogenaamde ‘brede eerste graad’ en dat de dubbele contingentering wordt afgeschaft. Anderzijds worden de taalbadklassen dan toch niet verplicht gesteld en komen er geen echte centrale examens op het einde van de studies. Het gecontesteerde M-decreet wordt afgeschaft, maar wordt wel vervangen door een ‘begeleidingsdecreet’, waarbij het maar de vraag zal zijn of de hervorming meer zal inhouden dan een naamsverandering. Het luik Onderwijs staat bovendien vol met goede, maar vage intentieverklaringen (inzake capaciteit, planlastverlaging, aantrekkelijkheid lerarenberoep,…) die rechtstreeks gekopieerd lijken uit het akkoord van de vorige Vlaamse regering.

Vlaams Belang-fractievoorzitter Chris Janssens vat de reactie van het Vlaams Belang samen: ‘De startnota van Bart De Wever die tot stand kwam na de onderhandelingen met het Vlaams Belang was voor onze partij een ondergrens. Voor CD&V en Open VLD bleek dit echter een bovengrens te zijn. Er werd dan ook veel, te veel, geschrapt. Uit dit regeerakkoord blijkt dan ook andermaal dat de echte verandering die Vlaanderen nodig heeft enkel gerealiseerd kan worden mét het Vlaams Belang in de regering.’