Vlaamse vrienden, senioren in het bijzonder,

de versoepeling van de beperkende maatregelen zijn nog niet van die aard dat we al concreet een datum van heropstart van onze activiteiten kunnen aankondigen.

Wel gaan we met de stuurgroep terug activiteiten voorbereiden, en dan denk ik meer bepaald aan enkele stadsbezoeken waarbij we gebruik maken van onze “railpass”.

Intussen kijken we ook uit naar een geschikte locatie voor onze binnenactiviteiten, en u kan ons daarbij helpen: weet u een geschikte zaal (parochiecentrum, jeugdheem, sporthal, café/restaurant) dan mag u dat altijd laten weten: seniorenforumantwerpen@telenet.be .

Goed nieuws is de oprichting van een afdeling in de Kempen, meerbepaald in Grobbendonk. We wensen Guido Somers en zijn ploeg alle succes.

Deel twee van de beloofde reflectie op het IJzertestament, 100 jaar na de eerste bedevaart van Vlaamse frontsoldaten naar het graf van Joe Englisch:

“IJzertestament 2.0”: zelfbestuur.

Toen Karel Dillen in 1977 met de Vlaamsnationale Partij (VNP) “Separatisme” lanceerde hoorde uw dienaar het in Keulen donderen. Wawasda? Nooit gehoord van dat separatisme.

Gelukkig gaf Jan Brans op een van de eerste kaderdagen ‘vorming’ en zo leerde ik dat het om “streven naar staatkundige afscheiding” ging. “België Barst”, maar dan beter uitgelegd.

Sindsdien ben ik een “separatist”: Ik ijverde en ijver nog altijd voor “zelfbestuur”.

In de voorbije decennia zijn er al flinke stappen richting dat “zelfbestuur” gezet: zo is het onderwijs en de cultuurbeleving nagenoeg volledig een eigen Vlaamse bevoegdheid, met alle financiële middelen daarvoor nodig. Ook in andere dan cultuurgebonden materies zijn er verschuivingen richting Vlaamse autonomie.

We moeten dat niet ontkennen of minimaliseren: het ging en gaat traag, maar sommige beleidsdomeinen zijn voorgoed in Vlaamse handen.

Voorgoed? Dat is maar de vraag.

Want door het succes behaald inzake cultuurgebonden materies viel de Vlaamse Beweging stil en kende niet de dynamiek die voor de volgende, afrondende, stappen noodzakelijk was.

Het instellen van het Vlaamse Parlement en een Vlaamse Regering betekende in de praktijk het einde van een Beweging die tot diep in de jaren tachtig van vorige eeuw nog kon mobiliseren. Herinner u hoe rijk het Vlaams verenigingsleven was: denken we maar aan Were Di, VMO, TAK, VVB… tot Protea, herinner u de Studentenzangfeesten van het KVHV, de betogingen van NSV…

Wat rest vandaag is een zeer actief Voorpost, de jongens en meisjes van Schild &Vrienden en mogelijks nog wat afdelingen van KVHV of NSV. IJzerwake en Zangfeest kunnen de aanwezigen nog wel begeesteren doch zijn niet meer de massamanifestaties van weleer.

Als vandaag er stemmen in de Wetstraat opgaan om domeinen te “herfederaliseren”, terug onder unitair gezag te brengen, dan zal de Beweging niet in staat zijn een vuist te maken.

De hoop is dat de V-partijen alles in het werk zullen stellen om dit te verhinderen, en het is duidelijk dat de meest radicale van die V-partijen vandaag de wind in de zeilen heeft.

Maar er mag niet langer tijd verspild worden aan onderling geruzie wanneer de unitaire krachten – die vandaag trouwens ook aanwezig zijn in die Vlaamse Regering! – zich bundelen.

Men mag dan nog verschillen over stijl of strategie, als men tenminste het maar eens is dat wat vandaag Vlaamse bevoegdheden zijn, dat die dat ook morgen nog moeten zijn.

Verwijten maken over kwesties die totaal met die dringende actualiteit geen uitstaans hebben zijn niet bepaald  bevorderlijk om tot een “Vlaams front” te komen, terwijl dat net nu noodzakelijk is.

Dit heeft men in eigen handen: het afwijzen van een “Vlaams Front” is niet “de schuld van de anderen”.

Vochten en stierven de Vlaamse frontsoldaten voor een “Vlaanderen in Belgë”, dan zou men kunnen zeggen ‘missie volbracht”. Doch 100 jaar slechte ervaringen later nemen we als Vlaamsnationalisten daarmee geen genoegen.

“Zelfbestuur 2.0” kan niet anders zijn dan een onafhankelijke Republiek Vlaanderen, welke in goed nabuurschap leeft met de buren in een Europa van vrije volkeren en naties. Met Nederland moeten onderhandelingen worden aangeknoopt om zowel cultureel als economisch gezamenlijke belangen binnen Europa te behartigen. Binnen de EU zal Vlaanderen ijveren voor een teruggave van beleidsdomeinen aan de lidstaten: “Weg met de voogden: zelfbestuur!” indachtig. 

“Zelfbestuur 2.0”: de Republiek Vlaanderen omvat het volledige huidige grondgebied, ook onze hoofdstad Brussel plus de ons ontstolen gebieden.    

“Zelfbestuur 2.0” verkiest de republiek boven een koningshuis. Het feodaal systeem van bevoorrechting omwille van afkomst is niet meer van deze tijd. (Raar dat al wie het spook van “uitsluiting” overal ziet opduiken, het toppunt van bevoorrechting nooit in vraag stelt.)

“Zelfbestuur 2.0” geeft aan elke staatsburger een stem, volledig en volwaardig. Stemrecht of stemplicht? Dat kan bij bindend referendum door de Vlamingen zelf beslist worden. Via referenda zal de Vlaming vrij en onafhankelijk mee de toekomst in eigen handen hebben. Met een knipoog naar Zwitserland. 

“Zelfbestuur 2.0”: het verwerven van het Vlaams staatsburgerschap zal niet langer een automatisme zijn maar afhankelijk van zelfredzaamheid en gedrag. En is ook dan niet voor eeuwig verworven. We leren uit de flaters van belgistan…   

Is dit alles realistisch?  Uiteraard! Zoals ook “Utopia” realistisch is, is het een denkoefening. Tsjechië en Slovakije toonden aan dat een geweldloze scheiding perfect mogelijk is en dat beide ex-partners er beter van kunnen worden. 

Vlaamse vrienden, senioren in het bijzonder,

de laatste verdroogde bladeren vallen van de haast kale bomen, de winter komt om de hoek kijken. Tijd van kaarslicht (nu nog vrijwillig, hopelijk nooit uit noodzaak!), glühwein, chocolademelk voor de kleinkinderen (of voor u zelf, uiteraard) en van samenhorigheid.

Een samenhorigheid die we ondervinden bij toevallige ontmoetingen op straat, in een park, in de winkel, straks in een museum.

Een samenhorigheid die we onderhouden door deze schamele “tekens”, waar we anders hadden samengekomen om naar Beethoven of Kerstliederen te luisteren.  We zullen dat nu thuis moeten doen, met onze bubbel, maar we weten dat dat niet hetzelfde is.

Maar hopelijk is het toch een kleine schouderklop, zeker voor hen die een schouder missen in deze donkere dagen voor Kerstmis.

Laten we hopen dat het joelvuur of de ster boven de kerststal voorboden zijn van betere tijden. Geen nacht duurt eeuwig, de zon komt op!

Blijf gezond, en doe alles om gezond te blijven.

Namens de stuurgroep van Seniorenforum Antwerpen,

Dirk Van Onckelen, voorzitter.