22/12/2021 Tom Vandendriessche
Tom Vandendriessche.

Van alle partijen moet Open Vld de meest opportunistische en de minst betrouwbare
zijn. Toevallig is dat niet, natuurlijk. Ze vloeit voort uit het liberaal mens- en
wereldbeeld waarbij het individu naar persoonlijke winstmaximalisatie streeft.
Ongeacht wat voor dat individu kwam, wat achter dat individu komt, of de
gemeenschap waarin dat individu nu ageert.
Dat kwam ten volle tot uiting bij de fabricatie van de Vivaldi-regering. Gwendolyn
Rutten werd eerst door Egbert Lachaert afgeschoten omdat zij een regering wou
vormen zonder Vlaamse meerderheid. Om vervolgens, eenmaal hij in de plaats van
Rutten voorzitter was geworden van Open Vld, diezelfde Vivaldi-regering in de
steigers te zetten. Uiteraard om het land te redden en de bevolking te beschermen
tegen COVID-19. Dat Alexander De Croo, als lid van de zevende partij in dit land,
premier kon worden, was natuurlijk niet meer dan iets wat hun als het ware
overkwam, terwijl ze zich opofferden voor het algemeen belang.

De paarsgroene puinhopen
Het was echter niet de eerste keer dat de coronacrisis geïnstrumentaliseerd werd om
het resultaat van de verkiezingen te kunnen negeren. Ook de regering-Wilmès was
een fraai kunstje van liberaal opportunisme.
Niemand had in Vlaanderen ooit van Sophie Wilmès gehoord. Ze kreeg amper 16.180
voorkeurstemmen bij de verkiezingen. Maar ze werd wel premier van een Belgische
regering met volheid van bevoegdheid. Het gestuntel van haar regering — denk aan
de mondmaskersaga en de beschamende persconferenties — was natuurlijk het
logisch gevolg.
Dat is met Vivaldi niet veranderd, maar onwaarschijnlijk zelfs nog overtroffen inzake
het coronabeleid. De ganse wereld, de eigen bevolking incluis, stond met open mond
te gapen naar dat eigenaardig Belgische beleid waar idiote maatregelen met een
sardonisch genoegen werden afgekondigd. Maatregelen zoals ‘de bubbel van vier’,
om de beurt naar het toilet bij eindejaarsfeesten in de tuin, en andere
onwetenschappelijke absurditeiten.
Angst voor de kiezer is het enige bindmiddel
dat deze Vivaldi-junta nog bijeenhoudt.
In plaats van falend beleid bij te sturen, versterkt de regering doelbewust de
polarisatie in de samenleving zodat burgers naar elkaar wijzen, in plaats van naar de
politiek verantwoordelijken. Bovendien schakelt men steevast een versnelling hoger
met steeds extremistischere maatregelen zoals de CST-regels, mondmaskers op
school, ontslag van zorgpersoneel en zo verder. Angst is de enige methode die ze nog
hebben om een voldoende groot deel van de bevolking in het gelid te laten lopen.
Angst voor de kiezer is het enige bindmiddel dat deze Vivaldi-junta nog bijeenhoudt.
De klok tikt verder richting 2024
Vooralsnog hebben ze de macht nog niet om verkiezingen helemaal af te schaffen,
hoewel het systeem al erg zijn best gedaan heeft door slechts om de vijf jaar de kiezer
nog aan het woord te laten. De klok tikt dus onvermijdelijk verder naar 2024. We zijn
de helft van deze legislatuur voorbij. De peilingen geven een indicatie van welke
richting dat zal uitgaan. Vaak wordt gefocust op minuscule verschuivingen tussen
peilingen, die vaak binnen de statistische foutenmarge plaatsvinden. Dan leren die
peilingen ons niets. Als we ze op een andere manier benaderen, kunnen we wel
zinvolle lessen trekken.
Nemen we de gemiddelde scores van alle twaalf peilingen sinds 2019, dan is er één
grote winnaar. Het Vlaams Belang is in elke peiling afzonderlijk, gemiddeld over alle
peilingen de grootste partij. Zij krijgt meer dan een kwart van de kiezers achter zich:
een groei boven de statistische foutenmarge.
Daarnaast zijn er twee duidelijke verliezers. Zowel N-VA als CD&V verliezen in
bijna elke peiling boven de statistische foutenmarge. Zij staan gemiddeld
respectievelijk op 21,2% en 11,5%.
Beide partijen hebben fundamenteel een
geloofwaardigheidsprobleem.
N-VA is duidelijk over zijn top heen. Wie met een derde van de kiezers geen kracht
van verandering kon tonen, zal dat met veel minder kiezers ook niet kunnen doen.
CD&V beweert een zodanige volkspartij te zijn die dicht bij de mensen staat dat ze
amper nog boven de 10% uitkomt. Beide partijen hebben fundamenteel een
geloofwaardigheidsprobleem.
Open Vld zakt in elke peiling en komt gemiddeld op 11,2% uit. De Croo weet zelf al
dat hij best begint te solliciteren voor een functie bij een internationale instelling.
Hoewel gehypet door alle bevriende media, is er van een King Connah-effect
nauwelijks sprake. Gemiddeld 11,7% is een zuchtje ‘vooruit’. PVDA wint
systematisch binnen de foutenmarge met 7,7% gemiddeld. Groen verliest
systematisch binnen de foutenmarge met 9,3%. De strijd op links ligt nog wagenwijd
open.
Wat zijn de electorale trends?
Peilingen zijn natuurlijk maar peilingen. Maar de trends in onze politiek zijn
overduidelijk en dus kunnen we uit geaggregeerde peilingen wel degelijk een
voorspelling maken voor de toekomst. Links in Vlaanderen haalt sinds 1918
gezamenlijk 25-30% van de stemmen. Het gemiddeld resultaat is groei boven de
statistische foutenmarge met 28.8% relevant. Maar een kanttekening moet gemaakt
worden. Links wordt systematisch overgewaardeerd in peilingen. Bijvoorbeeld, in
alle peilingen 2014-2019 haalde links gemiddeld 29.6%, om uiteindelijk op amper
25.5% te landen, buiten de statistische foutenmarge. De peilingbureaus zaten er dus
grondig naast.
De traditionele partijen (socialisten, christendemocraten en liberalen) zijn van bij de
verkiezingen van 1949, waar ze 90% van de Vlaamse stemmen verzamelden, naar
38,5% gezakt bij de laatste verkiezingen. Dat zakt boven de statistische foutenmarge
nog verder naar 34%.
Waar zijn al die kiezers dan naartoe?
Naar Vlaamse en rechtse partijen.
Bovendien is het verlies hier volledig en buiten de foutenmarge toe te schrijven aan
Open Vld en in het bijzonder aan CD&V. Wat doet die partij in de paarsgroene
Vivaldi-regering? Waar zijn al die kiezers dan naartoe? Naar Vlaamse en rechtse
partijen. Het ‘Vlaams Front’ haalde bij de verkiezingen van 1949 een percentage
achter de komma, bij de laatste verkiezingen 43.3% en in de peilingen staan we op
winst met 47%, goed op weg naar de absolute meerderheid.
Meer van hetzelfde
Bart De Wever noemde de vorige Zweedse regering zijn droomcoalitie, maar van
verandering kwam helemaal niets in huis. Dat komt omdat België geen verandering
verdraagt, maar je meetrekt in het moeras van immobilisme totdat je er deel van
begint uit te maken. En totdat je Vlamingen ervan begint te overtuigen dat dat het
beste is wat ze verdienen en mogen verwachten.
Als het argument van N-VA tegen Vivaldi de afwezigheid van een Vlaamse
meerderheid is, kunnen we De Wever al geruststellen. Zijn Zweedse droomcoalitie
haalt gemiddeld in alle peilingen precies een even kleine minderheid als Vivaldi:
43.8%. Geen Vlaamse meerderheid dus.
Uit de these en de antithese volgt de synthese. Als de oppositie van het Vlaams
Belang onvoldoende werd geacht, dan bracht de N-VA met het Belgisch besturen ook
niets op. Als de Zweedse coalitie werd weggestemd, dan wordt de Vivaldi-junta ook
weggestemd. Alles is al geprobeerd. Niets werkt. We krijgen gewoon steeds meer van
hetzelfde omdat de politieke elite niet luistert naar de kiezer.
Nil volentibus arduum? Forza Flandria!
Er is echter iets anders dat de Vlaming wil. En dat is een brede coalitie tussen
Vlaamse en rechtse krachten in Vlaanderen die vanuit hun diversiteit toch menen dat
er veel meer is dat ons bindt dan wat ons scheidt. En dat kan niet als ze het Vlaams
Belang blijven uitsluiten. Want de Vlaming begrijpt dat onze partij, hoe groot of hoe
klein ze ook is, altijd nodig is om het systeem van Belgisch immobilisme open te
breken. Wij zijn de peper en het zout dat de andere partijen zo inwisselbaar maakt.
Een zo groot mogelijk Vlaams Belang is de beste garantie om de Vlaming eindelijk
terug te geven waar we al zo lang naar verlangen en voor stemmen.
als we als Vlaamse burgers de macht niet meer hebben om een
nationaal-conservatieve voorkeursregering aan de macht te helpen via
het stemhokje, dan hebben we wel nog altijd de macht iedereen
electoraal af te straffen die weigert naar de basis te luisteren
Ook wie het niet helemaal eens is met het Vlaams Belang, maakt daarom de stap naar
onze partij. Het Vlaams Belang is de kracht van verandering geworden. Hoe langer
de partijhoofdkwartieren van N-VA en CD&V hun kiezers blijven negeren, hoe
sterker die beweging zal worden. De Vlamingen zullen hen de electorale prijs doen
betalen voor de factuur van het Belgisch wanbeleid. Dat zal N-VA nog verder in het
Belgisch moeras doen zinken en CD&V nog verder naar de irrelevantie doen
afglijden. Want als we als Vlaamse burgers de macht niet meer hebben om een
nationaal-conservatieve voorkeursregering aan de macht te helpen via het stemhokje,
dan hebben we wel nog altijd de macht iedereen electoraal af te straffen die weigert
naar de basis te luisteren.