Chantal die woonde in een oude wijk

Met kleine huisjes en met leuke buren

Ze was wel arm maar ze was ook rijk

Ze wilde daar wel altijd blijven huren ‘

t Is langzaam en ’t is ook snel gegaan

De straten zijn van kleur en geur verschoten

Haar buren zochten elders een bestaan

Maar ik blijf hier, zo heeft Chantal besloten

Chantal is in de wijk bevriend geraakt

Met Turkse en Marokkaanse mensen

Maar hadden die er soms een zooitje van gemaakt

Dan kon ze ze ook vreselijk verwensen

Waarop de yuppen in hun lelieblanke wijken

Zeiden foei Chantal dat geeft geen pas

Chantal moest anders naar de buitenlanders kijken

Omdat ze anders racistisch was

Chantal zei twintig jaar geleden al

Straks moet ik ook een hoofddoekje gaan dragen

Foei dat is vreemdelingenhaat Chantal

Riepen in de lelieblanke wijk de blagen

’t Stond ook nooit met zoveel woorden in de krant

Wie die ettertjes wel waren in de straten

Hun komaf was zogenaamd niet relevant

Ook de krant had Chantal in de steek gelaten

Toen heeft uiteindelijk Chantal haar heil gezocht

Bij een kale prof die hield van provoceren

Die zomaar zei wat Chantal niet denken mocht

De opmars van de kale prof leek niet te keren

En de regenten in de lelieblanke lanen

Zeiden geschokt wij hebben onze les geleerd

En uit hun strotten klonk opeens: kutmarokkanen

Maar die truc viel bij Chantal geheel verkeerd

Met de professor die lafhartig is vermoord

Leek de hele opstand mee te overlijden

En de regenten gingen opgelucht weer voort

Zich gewoon weer aan het grote graaien wijden

Maar in Den Haag verscheen een politiek talent

Dat de boosheid heeft geleid in brede banen

Tegen de dictatuur van de regent

En niet eens zozeer meer tegen Marokkanen

En de bollebozen in witte wijken

Waren eens temeer verbouwereerd

Hoe kon die geblondeerde Mozart dit bereiken

Zeg ons Chantal wat deden wij verkeerd

Tekst en muziek: Marc De Koninck
Copyright: © 2009