Eerder deze maand heeft Portugal het voorzitterschap van de Europese Unie overgenomen van Duitsland. Dat voorzitterschap wisselt om de 6 maanden, waarbij 3 lidstaten die na elkaar het voorzitterschap bekleden, nauw samen horen te werken om de continuïteit van het beleid te verzekeren. Dit systeem werd in 2009 ingevoerd, bij het verdrag van Lissabon – u weet wel, dat verdrag dat tot stand kwam nadat het project van een EU-grondwet in verschillende landen via referenda, tot afgrijzen van Verhofstadt en co, weggestemd werd.  

Wat houdt dat voorzitterschap dan in? Wel, in dit geval zal Portugal de vergaderingen van de Raad van Europa voorzitten. De Raad van Europa? Hier komen de nationale ministers van elke lidstaat bijeen om wetten aan te nemen en te coördineren.

Ingewikkelde democratie

Deze Raad is zowat de enige EU-instelling die de oorspronkelijke idee van de EU belichaamt: een plek waar de vertegenwoordigers van natiestaten overleggen en coördineren. Niet te verwarren met de Europese Raad, ook een van het immer groeiend aantal EU-bureaucratieën, waar staatshoofden en regeringsleiders samen met de voorzitter (Charles Michel, mocht u het al vergeten zijn) en de voorzitter van de Commissie de algemene politieke beleidslijnen en prioriteiten van de Unie bepalen. Een beetje liberale democratie mag best ingewikkeld zijn, toch?

De mening van een dissident

Het is tijd voor een korte balans van dat Duitse voorzitterschap. Een interessante kijk hierop vonden we in het Duitse weekblad Junge Freiheit. Daar ging men te rade bij Dr. Ján Čarnogurský, voormalig Slovaaks minister-president maar vooral bekend als een conservatief dissident tegen het toenmalig communistisch regime. De christendemocratisch politicus die de kerkers van het marxisme aan de lijve mocht ondervinden, heeft een uitgesproken mening over de EU, Merkel, genderwaanzin en migratie.

Čarnogurský vindt niet, in tegenstelling tot wat vooral de regimetrouwe Duitse pers schreef, dat de Duitse regering een pluim op haar hoed mag steken voor het afgelopen voorzitterschap.

Meer eenheid? Na de poging om een sanctiemechanisme tegen Polen en Hongarije in te voeren is de Unie meer dan ooit verdeeld.

Migratie? Merkel houdt vast aan haar “Wir schaffen das” beleid en weigert halsstarrig het migratieprobleem bij de horens te vatten: “Het overheersend liberale establishment wilde de vluchtelingen, die voor het overgrote deel uit hun thuisland verdreven zijn door de oorlogen die datzelfde establishment veroorzaakte, in Europa verwelkomen. Merkel heeft het niet aangedurfd naar de oorzaken van de migratieproblematiek te vragen. Duitsland werd op een zilveren dienblad als bestemming aangeboden. (…) De EU zal het geweer niet van schouder veranderen zolang Berlijn op de verplichte verspreiding van migranten aandringt.

Čarnogurský wijst erop dat een aantal Oost-Europese landen ooit de grens vormden van het Christelijke Europa met de Islam: “De herinnering aan de rooftochten, moordpartijen, ontvoeringen door Ottomanen en de vele mensen die in slavernij weggevoerd werden, is er nog zeer levendig. Net als bij vele andere Oost-Europeanen, overigens.” Dat verklaart waarom er zo weinig animo is om meer migranten op te nemen. En als Oost-Europese landen zich bereid tonen migranten op te nemen, “trekken deze binnen de kortste keren naar de Bondsrepubliek”.

Er is zeker een alternatief, aldus Čarnogurský: “Het zou veel constructiever zijn mocht Duitsland erop aandringen dat de EU gesprekken met Syrië, Irak en eventueel ook Libië start om vluchtelingen zo snel mogelijk terug te sturen. Waarbij we erop moeten toezien dat ze niet gestraft, gefolterd of gedood worden. De EU kan daarvoor een controlemechanisme in het leven roepen dat toekomstige financiële hulp en de eventuele stopzetting van sancties afhankelijk maakt van garanties terzake. Het zou veel logischer zijn de miljarden die we nu aan Turkije schenken, hiervoor te gebruiken. En hetzelfde principe geldt ook voor Afrika, met zijn gigantische, onbewoonde gebieden. Ontwikkel die, in plaats van de emigratie naar Europa in de hand te werken.”

Čarnogurský vindt ook dat Duitsland en de EU ervoor terugdeinzen de echte grote uitdagingen aan te pakken. “Ze houden vast aan versleten recepten. Daarbij gaat Duitsland voorbij aan de grote verschillen tussen de EU-lidstaten, die op grond van andere historische ervaringen een andere kijk op thema’s als migratie hebben of die het recht om hun eigen belangen te verdedigen niet willen opgeven. (…) Wij willen de natiestaat niet opgeven zoals Duitsland verlangt”. De afschaffing van het unanimiteitsprincipe ten gunste van een “gekwalificeerde meerderheid” is een ware schande die lidstaten volledig uitlevert aan de EU. Europarlementslid Filip De Man: “Wij zullen daarin nooit meegaan. Het is belangrijk dat de lidstaten zelf kunnen beslissen over belangrijke zaken die de burger rechtstreeks aanbelangen, zoals migratie”.

Ook voor de volledig ontspoorde politiek correcte ideologie heeft Čarnogurský geen goed woord over: “De redenering dat Adenauer en Kohl vandaag gelden als vertegenwoordigers van een diep racistisch-seksistische maatschappij, volg ik niet. Ik verafschuw de gender-ideologie en het gedachtegoed van “Black Lives Matter” even hard als vroeger de marxistische ideologie”. 

Innovatie?

De Duitse prioriteit om de EU tijdens het voorzitterschap innovatiever te maken bleek veel geblaat voor weinig wol. Filip De Man nam de cijfers van de gerenommeerde denktank Information Technology and Innovation Foundation onder de loep: “Terwijl de EU zich bezighoudt met (onbestaande) genderproblemen en de mensenrechten in pakweg Colombia of de Filipijnen, raken wij steeds meer achterop inzake de technologie van de toekomst. IFIT geeft de EU 23,3 punten tegen 32 voor China en 44,6 voor de VS.”  Innovatie is er blijkbaar niet dankzij maar ondanks de Unie. 

Wat wel innovatief is: de Unie mag nu zelf schulden aangaan met de belastingbetaler van de lidstaten als borgsteller, en vaag gedefinieerde eigen inkomsten verwerven. Vrij vertaald: de Unie wil in toekomst belastingen heffen. De EU neemt blijkbaar alle slechte gewoontes van België over. Missie volbracht, Angela?

Toen Merkel aan dat voorzitterschap begon, klonk het dat ze de Unie uit de coronacrisis zou leiden. Het voorzitterschap is afgelopen. De bevolking in de Unie leeft op het ritme van lockdowns, versoepelingen, verstrengingen, avondklokken en de middenklasse krijgt straks ook nog eens een faillissementenstorm over zich heen. Missie volbracht, Angela?

Het handelsverdrag met het Verenigd Koninkrijk kwam er ook maar op de valreep. Van de maandenlange onzekerheid bij talloze ondernemingen aan deze en gene kant van het Kanaal, trokken de EU-onderhandelaars en het Voorzitterschap zich duidelijk niets aan.

Het op zijn minst controversiële investeringsverdrag met China zal het blazoen van de EU ook niet echt oppoetsen.

Laatste restjes soevereiniteit

Al bij al niet zo’n fraaie balans. Het voorzitterschap van de Raad van Europa is nochtans een unieke kans voor lidstaten om de broodnodige hervorming van de EU in te leiden en de noodlottige evolutie om te buigen. Daar is echter visie en vooral moed voor nodig, niet meteen eigenschappen waarin de EU-leiders in uitblinken.

Portugal zegt te willen inzetten op de veerkracht van Europa, het vertrouwen in het Europees sociaal model, een duurzaam herstel, een rechtvaardige en inclusieve digitale transitie, en de rol van de EU in de wereld bekrachtigen met openheid en multilateralisme als fundament. 

Filip De Man vat het samen: “De EU  promoot nog meer genderwaanzin en zelfhaat, en zal nog maar eens proberen een rol van betekenis in een door China en de VS gedomineerde wereld te spelen. Voor dat alles verwacht de Unie dat de lidstaten het laatste restje soevereiniteit opgeven en uiteraard de grenzen wagenwijd openhouden”.

Ralf Van den Haute

Ralf Van den Haute is medewerker van de Europese fractie ‘Identiteit en Democratie’ (Filip De Man)
Webstek: https://www.nl-id-party.eu

Dit delen: