Het is voorbij, het wereldkampioenschap voetbal heeft zijn oordeel geveld. Het Argentinië van Leo Messi is de wereldkampioen, en het Frankrijk van  Kylian Mbappé had een uitstekend parcours, maar eindigde in de finale en verloor op strafschoppen.

Alles – of toch veel – is al gezegd over dit WK van de schande, verkregen door corruptie, omkoperij en gefoefel. In het dubieus toekennen van het WK aan Qatar, duiken regelmatig de namen op van de gewezen Franse president Sarkozy, en van ex FIFA-baas Sepp Blatter.

Uitbuiting van gastarbeiders, waarvan ontelbaren het leven lieten bij de bouw van de stadions en andere gebouwen, de foute periode waarin gevoetbald werd, de airco in de stadions terwijl Europeanen hun verwarming op 19° moeten zetten, het verbod op een biertje voor de gewone supporters, terwijl de elite ongestoord champagne mocht zuipen in de VIP-ruimte, de plaats van vrouwen en homoseksuelen in Qatar, en noem maar op. De sjeik, die na de kleine finale de hand van een vrouwelijke scheidsrechter weigerde te drukken, ging de wereld rond.

We kregen te horen dat we sport en politiek niet door elkaar moesten halen. Die woorden waren amper uitgesproken of er werden Israëlische vlaggen verbrand en zonder reden met Palestijnse vlaggen gezwaaid.

Anderzijds kunnen we ons verheugen dat het traditionele, christelijke Argentinië de beker mag meenemen naar Buenos Aires. Het Frankrijk van Macron, waarvan de omvolking duidelijk te zien was en is, heeft niets meer te maken met het Frankrijk van Charles de Gaulle. Tijdens de verlengingen stond geen enkele blanke veldspeler op het plein. Is dat de toekomst die ze willen?

Een WK om zo vlug mogelijk te vergeten

RVW