De Europese Unie mag als extreem liberaal bestempeld worden. In het Europees halfrond wordt te pas en te onpas met “liberale democratie” gezwaaid alsof een democratie pas legitiem is als ze liberaal is. De Unie zet het werk van de oorspronkelijk Angelsaksische globalisten verder door de wereld om te vormen tot een grote markt waar niet enkel elke staat, elk volk en elk individu herleid wordt een concurrent.

Open grenzen met mensenrechten als fundament

De Unie illustreert dit perfect door haar obsessie met open grenzen en mensenrechten. Waarbij de alsmaar wereldvreemdere mensenrechten vooral de ideologische rechtvaardiging zijn voor nog meer open grenzen. Een voorbeeld: de subcommissie mensenrechten in het Europees Parlement werkt hard aan een voorstel om van milieu en klimaat ook een mensenrecht te maken. Zo kan eenieder, eender waar op onze planeet, waar het klimaat of het milieu hem niet bevalt, naar onze afbrokkelende Westerse welvaarstaten trekken. En wie kan daar dan iets op tegen hebben? Het gaat tenslotte om mensenrechten? Recent trok ene Anuna, die klimaatveranderingen wil bedwingen met marsen en genderwaanzin, in een gesprek met hln.be dezelfde kaart: “Klimaat gaat over mensenrechten”. Ach ja, de voorzitter van de bewuste commissie is niemand anders dan Marie Arena (Parti socialiste). Behalve de bekende buitenissige renovatie van haar kabinet in 2004 heeft deze rasechte rode apparatsjik zich de voorbije jaren op verschillende beleidsniveaus vooral ingezet voor illegalen. Een dik betaalde socialiste met open grenzen als “core business” die zichzelf dan ook nog eens “au sérieux” neemt, aan een dergelijke elite uitgeleverd zijn is een nachtmerrie.  

Overdaad schaadt

De obsessie met open grenzen uit zich ook in de lange reeks handelsverdragen die de EU wereldwijd afsluit. Door de band betekent een handelsverdrag niets minder dan dat twee landen of in dit geval de EU de wederzijdse handel bevorderen door geen douanerechten te heffen op elkaars goederen en diensten, en ook geen andere belemmeringen te handhaven. De EU heeft momenteel 41 zulke vrijhandelsovereenkomsten met 72 landen: het lijdt geen twijfel dat een aantal ondernemingen hier op korte termijn beter van wordt. Overdaad schaadt, anders gezegd: of we als maatschappij ook beter af zijn met een wereldomspannend vrijhandelstelsel is nog maar de vraag. De chronische tekorten op de handelsbalans van de EU, de aanzienlijke structurele werkloosheid in grote delen van de Unie en de afbrokkeling van de sociale zekerheid en de zorgsector lijken een ander verhaal te vertellen. De pandemie heeft de afhankelijkheid van ambitieuze grootmachten voor zowat alles blootgelegd, maar die afhankelijkheid is niet nieuw. Ze is al decennialang het gevolg van de genadeloze concurrentie waaraan onze ondernemingen blootgesteld zijn, met landen waar dwang- en slavenarbeid en totalitaire, niet zelden communistische of moslimfundamentalistische regimes heersen.

Slimme Chinezen

De EU voegt sinds enige tijd bijkomende voorwaarden toe aan handelsverdragen: respect voor internationale normen voor arbeidsvoorwaarden, eerbiedigen van mensenrechten, en noem maar op. Alsof Vietnam en China of zogezegd partnerland Turkije daar niet vierkant hun laars aan vegen… De EU preekt democratie maar laat de handelsbelangen daar niet voor liggen.

Tussen Kerst en Nieuwjaar sloot de Duitse Bondskanselier Merkel (Duitsland nam het voorzitterschap van de EU waar) met de Franse president Macron en de Chinese opperstrateeg Xi Jinping een zogenaamd allesomvattend EU-China investeringsverdrag. De timing mag nog opmerkelijk zijn, nog opmerkelijker is dat het verdrag wel op maat gemaakt lijkt van de Duitse automobiel- en de Franse medische industrie. Voor deze en nog enkele sectoren wordt de Chinese markt iets toegankelijker al is er geen sprake van een gelijk speelveld en wordt de Chinezen in de EU nog steeds geen strohalm in de weg gelegd. China houdt het graag bij vage beloftes en goede voornemens rond de heilige huisjes van de EU. Merkel en Macron gebruiken de Unie op de meest om hun grootindustrie te bedienen, de kleinere lidstaten staan erbij en kijken ernaar. De Frans-Duitse as beschouwt de EU als haar eigendom en voert gewoon de eigen agenda uit, dient de eigen belangen zonder ook maar enige rekening te houden met de andere leden. Vlaams volksvertegenwoordiger Johan Deckmyn riep met een scherpe kritiek alvast op niet toe te geven aan de Duitse druk om dit investeringsverdrag goed te keuren.

EU-fanatisme

De politieke elite van dit land houdt ervan een voortrekkersrol te spelen als het erop aankomt soevereiniteit aan de EU af te dragen, internationale verdragen en Marrakesh-pacten te ondertekenen, kwistig ontwikkelingshulp rond te strooien, onbetaalbare groene deals te sluiten, enz. Het liefst van al in achterkamers, zonder de bevolking te raadplegen. De beloning komt dan in de vorm van lucratieve loopbaanperspectieven. De EU is al dikbevolkt met dergelijke politici uit onze contreien. De spreekwoordelijke lijken vallen meestal pas na hun benoeming uit de kast. Het EU-fanatisme waartoe de politici van de traditionele partijen zich bekeren eens de verkiezingen achter de rug zijn, wordt best vanuit dat perspectief bekeken. Gerolf Annemans citeert in “De Ontvoering van Europa” Derk Jan Eppink die het treffend verwoordt met “Eens in Brussel lopen zij achter de federale muziek aan”.

De hele globaliseringsdrang met zijn wijd open grenzen, massamigratie en wereldvreemde mensenrechtenideologie van de EU-elite en hun knechten in de nationale parlementen en regeringen, dient op geen enkele manier de toekomst en de welvaart van de Europese volkeren. Nationalisme – met andere woorden, de emancipatie van ons volk tot het soeverein wordt en meester is over de eigen lotsbestemming – is het enige antwoord op de waanzin uit de EU.

Ralf Van den Haute

Ralf Van den Haute is medewerker van de Europese fractie ‘Identiteit en Democratie’ (Filip De Man)
Webstek: https://www.nl-id-party.eu